Zamiast radośnie planować śluby, moje dwie zaręczone córki ciągle się kłóciły. Ale kiedy odkryłam, że suknia ślubna mojej młodszej córki została zniszczona, a moja pasierbica stoi nad nią we łzach, zrozumiałam, że zupełnie źle zinterpretowałam oznaki tego, co naprawdę dzieje się w naszym domu.
Jestem matką dwójki dzieci: mojej biologicznej córki Hannah (22 lata) i mojej pasierbicy Christine (23 lata). Dorastały razem po śmierci mojego męża wiele lat temu i zawsze starałam się zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby utrzymać naszą mieszaną rodzinę razem.
W zeszłym roku obie dziewczyny nadal mieszkały ze mną w domu – no, przynajmniej w większości. Spędzały sporo czasu u swoich narzeczonych.
Nasz dom powinien był tętnić emocjami związanymi z dwoma zbliżającymi się ślubami. Zamiast tego atmosfera stawała się ciężka za każdym razem, gdy Hannah przeglądała pomysły ślubne na swoim telefonie, a Christine siedziała naprzeciwko niej, ledwo ukrywając irytację za wymuszonym uśmiechem.
„Spójrz na te dekoracje, mamo!” Hannah wyciągnęła telefon pewnego wieczoru, a jej niebieskie oczy błyszczały. „Czyż nie są wspaniałe? Robią tę rzecz z pływającymi świecami i płatkami kwiatów. John mówi, że to może przekroczyć nasz budżet, ale myślę, że damy radę, jeśli niektóre kompozycje zrobimy własnoręcznie”.
Christina wzięła swój kieliszek i udała się do kuchni. „Muszę nalać sobie jeszcze. Bo wygląda na to, że każdego wieczoru będziemy musieli wysłuchiwać szczegółów dotyczących ślubu”.
„Christine” – ostrzegłem.
„Co?” Odwróciła się. „Mówię tylko, że niektórzy z nas próbują zjeść kolację bez tablicy Pinterest, którą nam wciskają przed nos”.
To było typowe dla Christine. Zawsze zamieniała wszystko w rywalizację z Hannah, od ocen w szkole po hobby, a nawet uwagę, jaką poświęcałam im po śmierci ojca.
Hanna nigdy nie podążała za mną, co tylko jeszcze bardziej denerwowało Christine.
„Christine, kochanie” – zawołałam ją. „Nie chcesz nam pokazać swoich pomysłów ślubnych? W zeszłym tygodniu wspomniałaś o motywie vintage”.
„Jaki to ma sens?” Oparła się o framugę drzwi kuchni. „I tak nie znajdę miejsca, które mi się podoba. Wszystkie przyzwoite miejsca są zarezerwowane do następnego lata”.
„Są też inne piękne miejsca” – zaproponowała łagodnie Hannah. „Mogę pomóc ci znaleźć…”.
„Oczywiście, że możesz” – wtrąciła się Christine. „Bo potrafisz lepiej niż ja wyszukiwać w Google”.
Westchnęłam. Kontynuowały kłótnię, dopóki nie interweniowałam. Nie miałam pojęcia, że to dopiero początek rozpadu naszej rodziny.
Kilka dni później Hannah wbiegła do salonu, promieniejąc radością. „Umówiliśmy się z Johnem na randkę!”.
Christine zamarła z pilotem do telewizora w powietrzu. „Co?”.
„Pod koniec stycznia!”. Hannah kręciła się po pokoju. „Zimowy ogród” odwołał spotkanie i wszystko po prostu ułożyło się na swoim miejscu. Koordynatorka powiedziała, że mamy szczęście!”.
Widziałam, jak skurczyła się twarz Kristiny. Była zaręczona z Ericiem już od ośmiu miesięcy, ale nie mogła znaleźć miejsca na ślub. Podejrzewałam również, że Eric miał nadzieję, że zaręczyny potrwają jeszcze dłużej przed ślubem.
Tymczasem Hannah była zaręczona dopiero od dwóch miesięcy i była gotowa wyjść za mąż jako pierwsza. John również wydawał się zadowolony z postępów w realizacji ich planów.
„Nie można organizować ślubu w styczniu” – powiedziała Kristina, rzucając pilota na kanapę i wstając. „To zbyt wcześnie. Nie możecie poczekać?”
„Ale już wszystko zamówiliśmy” – odpowiedziała Hannah, nieco uspokajając się. „Wpłaciliśmy zaliczkę i… o! Chcesz zobaczyć moją suknię? Nadal nie mogę uwierzyć, że ją znalazłam!”
Nie czekając na odpowiedź, Hannah wyjęła telefon i pokazała nam zdjęcie siebie w oszałamiającej sukni ślubnej za 1500 dolarów.
„Kupiłam ją wczoraj” – dodała łagodnie. „Bardzo mi przykro. Chciałam zorganizować przymiarkę z druhnami i tobą, mamo, żebyśmy wszystkie mogły wybrać. Ale ta suknia pojawiła się w sprzedaży w Internecie i po prostu ją kliknęłam! Trzeba ją tylko trochę poprawić. Wszystko jest tak, jak powinno być!”
„Och, kochanie! Jest piękna. Trzymasz ją w swoim pokoju?” – zapytałam. „Możemy ją dzisiaj zanieść do krawcowej”.
„Oczywiście! Pomyślałam…”.
„Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza” – odparła Christina i wybiegła z pokoju.
Hanna westchnęła i wróciła do swojego pokoju. Christina mogła być rozczarowana odłożonym ślubem, ale nie miała prawa sprawiać, że to wydarzenie stało się nieszczęśliwe dla wszystkich.
Po prostu nie wiedziałem, jak to wszystko powiedzieć, żeby nie wyglądało, jakbym był po czyjejś stronie.
Minął tydzień, a Christina całkowicie nas unikała. Na moje wiadomości odpowiadała krótkimi odpowiedziami typu „jestem zajęta” lub „jestem z Ericiem”. Ale na kilka dni przed ślubem Hanny Kristina pojawiła się na kolacji. John też tam był i coś było nie tak.
W jadalni panowała niezwykła cisza. John grzebał w jedzeniu, unikając kontaktu wzrokowego z innymi, zwłaszcza z Kristiną. Nawet Hannah zdawała się zauważać, że coś jest nie tak.
„Wszystko w porządku, kochanie?” – zapytała Johna, delikatnie dotykając jego dłoni. „Prawie nie tknąłeś jedzenia”.
„Tak, po prostu… sprawy związane z pracą”. Odsunął krzesło, a widelec z brzękiem uderzył o talerz. „Nie macie nic przeciwko, jeśli wyjdę na zewnątrz? Muszę przewietrzyć głowę”.
„Chcesz, żebym poszła z tobą?” – zapytała Hannah.
„Nie!” To słowo zabrzmiało zbyt ostro, sprawiając, że wszyscy podskoczyliśmy. „To znaczy nie, dziękuję. Potrzebuję chwili”.
Kilka minut po wyjściu Johna Christina poszła do toalety. Kiedy długo nie wracała, zacząłem się martwić. Nagle pojawiła się w drzwiach jadalni.
„Eric czeka na zewnątrz” – oznajmiła napiętym głosem. „Muszę iść”.
„Ale dopiero co przyszłaś” – powiedziała Hannah. „Czy on nie może wejść? Nie jedliśmy jeszcze deseru”.
„Nie, to… hm… muszę iść. Przepraszam”. Christina odwróciła się na pięcie.
Coś w jej tonie sprawiło, że poszedłem za nią. Zostałem w tyle tylko na kilka sekund, ale drzwi wejściowe były już zamknięte. Zauważyłem też, że jej płaszcz nadal wisiał na wieszaku, co było dziwne w tak mroźny styczniowy wieczór.
Kiedy wyszłam na ulicę, samochodu Erika nie było widać. Czyżby odjechali tak szybko?
Ścisnęło mnie w żołądku na myśl o tym, co się stało. Prawdopodobnie była to matczyna intuicja, ponieważ pośpiesznie wróciłam do domu i udałam się prosto do pokoju Hannah. Zbliżając się, usłyszałam westchnienie.
Pchnęłam drzwi i zamarłam. Piękna suknia ślubna Hannah leżała na łóżku, rozcięta na kawałki od talii w dół. Christina stała nad nią, a po jej twarzy spływały łzy.
„PRZYSIĘGAM NA BOGA, TO NIE BYŁAM JA” — powiedziała, a jej ręce drżały. „Mamo, wiem, jak to wygląda, ale musisz mi wierzyć. Nie zrobiłam tego”.
Mój umysł próbował zrozumieć, co się dzieje. Ale emocje Kristiny, jej desperacka prośba o niewinność, sprawiły, że się zatrzymałem.
„Dobrze, jeśli tego nie zrobiłaś, powiedz mi, co się dzieje” – szepnąłem.
Z nową falą łez Christina opowiedziała mi wszystko. Prawda była taka, że nie była zła na Hannę za to, że ta pierwsza wzięła ślub. Martwiła się o nią z powodu… Johna.
Kilka miesięcy temu, podczas grillowania z okazji urodzin Hanny, zauważyła, że zachowuje się podejrzanie, a nawet przyłapała go na pisaniu wiadomości do kogoś w naszym ogrodzie.
„Powiedział, że to były tylko wiadomości od jego byłej” – wyjaśniła Christina, ocierając oczy. „Kiedy naciskałam, załamał się i przyznał, że ma wątpliwości co do ślubu i rozmawiał o tym ze swoją byłą dziewczyną. Powiedziałam mu: „Lepiej szybko uporządkuj swoje uczucia, bo jeśli skrzywdzisz moją siostrę, przysięgam na Boga…”.
Wzięła drżący oddech. „Dałam mu termin, żeby powiedział Hannie, albo zrobię to ja. Po kilku dniach obiecał, że wszystko jest w porządku, więc odpuściłam. Powinnam była wiedzieć lepiej”.
Zamknęłam oczy i pokręciłam głową. „Tak, powinnaś była coś powiedzieć, ale rozumiem. Jesteś starsza. Chciałaś ją chronić” – westchnęłam i zamyśliłam się. „Jak się tu znalazłaś?”.
„Widziałam, jak wychodził z pokoju Hanny, kiedy szłam do łazienki. Wyglądał na… winnego, że został przyłapany, i przeszedł obok mnie na podwórko. Poszłam za nim i znów na niego wpadłam. Zapytałam go: „Co zrobiłeś?”. On tylko powtarzał, że wszystko jest w porządku, ale jego ręce drżały”.
Christina splotła palce. „Kiedy się nie przyznał, udawałam, że wychodzę z Ericiem, ale zamiast tego poszłam sprawdzić pokój Hanny. Wtedy znalazłam suknię”.
„O Boże” – powiedziałam. „Pewnie podarł suknię na kawałki, żeby odłożyć ślub. Dlaczego po prostu nie porozmawiał z Hanną?”.
„O tym właśnie mówię” – prychnęła Christina. „Ale nie chodzi tylko o to. Mamo, myślę, że on ją zdradza. Musimy jej powiedzieć prawdę”.
Skinęłam głową. „Oczywiście. W przeciwnym razie pomyśli, że to ty to zrobiłaś” – wskazałam na sukienkę. „Na pewno liczył na to. Jakim czelnym jest człowiekiem. Chodźmy, czas powstrzymać naszą dziewczynkę przed popełnieniem błędu!”
Christina wzięła mnie za rękę i wyszłyśmy na ulicę.
Natknęłyśmy się na Johna właśnie tam, w salonie. Myślałam, że będzie się opierał, ale prawie natychmiast się złamał, przyznając się, że zniszczył suknię, aby odłożyć ślub, i wykorzystał problemy Hannah z Christiną, aby zatrzeć ślady.
Hanna była zdruzgotana. „Dlaczego po prostu nie porozmawiałeś ze mną?” – szlochała, kiedy się przyznał. „Jeśli miałeś wątpliwości, dlaczego nic nie powiedziałeś? Cokolwiek byłoby lepsze niż to”.
„Bardzo mi przykro” – wymamrotał, nie patrząc jej w oczy. „Zapłacę za suknię. Po prostu… Nie mogłem przez to przejść i nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć”.
„Powiedz jej o wiadomościach!” – zażądała Christine.
„O jakich wiadomościach?” – zapytała Hannah.
„Nic, ja…”.
„Powiedz jej prawdę!” – krzyknęłam. Dość tego! Nie zamierzałam pozwolić, żeby ktoś bawił się moim dzieckiem.
Pod moim surowym spojrzeniem John przyznał, że od jakiegoś czasu spotyka się ze swoją byłą i właśnie dlatego ma wątpliwości co do ślubu.
„Wynoś się stąd” – powiedziała Christine, broniąc Hannah. „Natychmiast! I nigdy więcej tu nie wracaj!”
Poparłem tę opinię, a John uciekł jak tchórz. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, wydarzyło się coś niesamowitego.
Christine usiadła obok Hannah, która płakała na kanapie, i wzięła ją za rękę.
„Pamiętasz, jak tata uczył nas szyć?” – zapytała po chwili cicho Christine. „Tego lata uszyłyśmy te okropne identyczne sarafany”.
Hanna wydała z siebie płaczliwy śmiech. „Były takie krzywe. Tata powiedział, że mają „charakter”.
„Tak! Cóż, potem nauczyłam się robić to prawidłowo. Daj mi sukienkę”. Christine ścisnęła dłoń Hannah. „Mam pomysł. Pozwól mi to naprawić, dobrze? Nie część ślubną, ale… może uda mi się uratować coś z tego bałaganu”.
„Po co ci to?” Hannah prychnęła. „Myślałam, że mnie nienawidzisz”.
„Nigdy cię nie nienawidziłam” – powiedziała cicho Kristina. „Po prostu… Zawsze wydawało mi się, że muszę udowodnić, że moje miejsce jest tutaj. Po śmierci ojca tak bardzo bałam się utraty swojego miejsca w tej rodzinie. Ale jesteś moją siostrą, Hannah. Powinnam była cię chronić przez cały ten czas, a nie rywalizować z tobą”.
Wtedy właśnie rozpłakałam się.
Christine spędziła cały następny dzień, przerabiając zepsuty suknię ślubną na oszałamiającą suknię koktajlową. A kiedy kilka dni później nadszedł pierwotny termin ślubu, zamiast ceremonii zorganizowaliśmy małe spotkanie rodzinne w tym miejscu.
Niektórzy z naszych krewnych przyjechali z różnych części kraju, więc był to idealny sposób, aby nie tracić pieniędzy, które już zostały wydane. Wszyscy byli szczęśliwi, łącznie z Hanną, która mogła porozmawiać ze swoimi kuzynami i opowiedzieć, jak dowiedzieliśmy się, że John był tchórzem.
Cieszyłem się, że moja córka potrafiła się uśmiechnąć po tym wszystkim i wiedziałem, że częściowo stało się tak dlatego, że Christina przez cały czas starała się ją chronić. Tego dnia nasza rodzina zmieniła się… na lepsze.
„Mamo”, powiedziała Kristina, kiedy patrzyliśmy, jak Hannah kręci się w swojej nowej sukience, pokazując ją ciotkom i kuzynkom, „czy ty i Hannah poprowadzicie mnie do ołtarza, kiedy nadejdzie moja kolej? Obie? Wiem, że to nie jest tradycyjne, ale…”.
„To będzie dla mnie zaszczyt” – powiedziałam, przyciągając ją do siebie.
„Dla mnie też!” – odpowiedziała Hannah, dołączając do naszego uścisku.
To dzieło jest inspirowane prawdziwymi wydarzeniami i postaciami, ale zostało wymyślone dla celów twórczych. Imiona, postacie i szczegóły zostały zmienione w celu ochrony prywatności i poprawy narracji. Wszelkie podobieństwa do prawdziwych osób, żyjących lub zmarłych, lub prawdziwych wydarzeń są całkowicie przypadkowe i nie są zamierzone przez autora.