Zbliżała się nasza dziesiąta rocznica ślubu, a ja, Eliza, miałam nadzieję, że Aleksiej zorganizuje nam wyjątkową romantyczną wycieczkę. Jednak on jakby zapomniał o tym ważnym wydarzeniu, tłumacząc się obowiązkami służbowymi. W końcu postanowiłam spędzić ten weekend z przyjaciółką – i nikt nawet nie przypuszczał, że rzekoma kolejna „podróż służbowa” w rzeczywistości będzie spotkaniem męża z inną kobietą.
Od momentu, gdy Aleksiej po raz pierwszy wspomniał o pięknie Valdaja, wyobrażałam sobie, jak spędzimy tam razem niezapomniany tydzień: spacerując, trzymając się za ręce, rozmawiając o jego młodości w tym mieście. Tak często powtarzał o tym miejscu, że stało się ono symbolem naszych rodzinnych ślubowań.
— Valdai to jedno z najpiękniejszych miejsc, Eliza — często mówił, popijając herbatę i przeglądając gazetę.
Każdego roku obiecywał, że koniecznie pojedzie tam ze mną, ale różne okoliczności — pilna praca, opieka nad rodzicami, zmęczenie — cały czas odkładały tę podróż. Jego słowa pozostawały puste.
„Przepraszam, kochanie” — znów przepraszał. „Mam pilne sprawy w biurze, muszę jechać”.
Kiedy Aleksiej opuścił naszą rocznicę, coś we mnie pękło.
„Muszę wyjechać na tydzień” — poinformował, goląc się przed lustrem. „Praca, poszukiwanie nowych klientów”.
Miałam nadzieję, że usłyszę zaproszenie, aby spakować walizki i świętować rocznicę razem. Ale on nawet o niej nie wspomniał.
Zrozumiałam: dość bycia cieniem we własnej historii miłosnej.
Zadzwoniłam do mojej najlepszej przyjaciółki Tani i ogłosiłam:
— Jedziemy świętować moją rocznicę ślubu!
Była zaskoczona, ale szybko mnie poparła. Powiedziałam jej, że Aleksiej po raz kolejny „wyjechał w interesach”, a ja mam dość samotności. Chciałam coś zmienić.
— Tania, pakuj się — powiedziałam i od razu zaczęłam szukać ubrań. Potrzebowałam tej podróży, czasu dla siebie.
Szybko zarezerwowałam pokój w hotelu — miejscu, o którym Aleksiej tak wiele opowiadał.
Kiedy weszłyśmy do holu z pozłacanymi ramami, które tak często opisywał, serce mi się ścisnęło. Cieszyłam się, że obok była Tania, ale w głębi duszy szukałam jego – mojego męża. W końcu to mogła być nasza wspólna pamiątka.
– Zameldujmy się i zjedzmy rybę z ziemniakami, tak długo o niej mówisz – zaśmiała się Tania.
W tym momencie usłyszałam jednak znajomy śmiech.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam Aleksieja – stał, obejmując inną kobietę, promieniejąc szczęściem. To zdecydowanie nie byłam ja.
Uderzyło mnie to jak cios w brzuch. On realizował nasze marzenie z kimś obcym.
Moja pierwsza myśl – podbiec i zrobić awanturę, ale zamiast tego ogarnęło mnie zimne, zdecydowane spokój.
Dziesięć lat małżeństwa dla tego? I to jest jego „praca”?
Natychmiast wzięłam telefon i zaczęłam nagrywać filmik z ich śmiechem i spojrzeniami – wszystkim tym, co powinno należeć do mnie.
– Wszystko w porządku, Eliza? – zdziwiła się Tania, nie widząc tego, co się dzieje.
— Spójrz — powiedziałam cicho, wskazując na męża.
Tania zakryła usta dłońmi ze zdziwienia.
Zebrałam się na odwagę i podeszłam do recepcji.
— Jestem pani Cooper — przedstawiłam się. — Muszą znaleźć mojego męża, Aleksieja Cooper. Dzisiaj jest nasza rocznica i chciałam zrobić mu niespodziankę.
Administratorka uwierzyła mi i zaproponowała nawet bezpłatny masaż dla pary, jeśli udowodnię, że jesteśmy małżeństwem.
Wkrótce otrzymałam klucz do pokoju, który zajmował Aleksiej.
Wchodząc do środka, sfilmowałam porozrzucane rzeczy, szampana w wiadrze i romantyczną atmosferę – świadków ich potajemnej ucieczki.
Wspierani przez Tanię, wyszliśmy na spacer po ulicach Valdaja. Pokazywałam film wszystkim chętnym.
— Jak myślisz, co myśli kobieta, gdy mąż obiecuje jej romantyczną przygodę, a sam zabiera kochankę? — zapytałam.
Tania filmowała reakcje przechodniów. Ludzie byli wstrząśnięci. Niektórzy wyrażali współczucie, inni dzielili się podobnymi historiami. Mój ból stał się wspólnym bólem.
Po powrocie do pokoju zamówiłyśmy kolację. Podczas gdy ja jadłam, Tania montowała nasz filmik na laptopie.
Zapomniane obietnice: zdrada w stylu Valdaja.
Opublikowaliśmy film w Internecie i oznaczyliśmy Aleksieja.
Wkrótce film stał się viralem. W komentarzach pojawiły się słowa wsparcia i oburzenia – nie tylko ode mnie.
Aleksiej zadzwonił.
— Eliza! — krzyczał. — Usuń to! To niesprawiedliwe!
— Już za późno — odpowiedziałam spokojnie. — To prawda i teraz wszyscy o tym wiedzą.
— Dlaczego on po prostu tu nie przyszedł? — zdziwiła się Tania. — Przecież jesteśmy tutaj, w hotelu.
Sama nie rozumiałam. Prawdopodobnie był ze swoją kochanką i narzekał jej, jak „zrujnowałam” mu życie.
Odrzuciłam połączenie. Razem z Tanią poszłyśmy na lody, aby złagodzić emocje.
Nagle zadzwonił inny telefon – firma turystyczna zauważyła nasze wideo i zaproponowała nam pracę: tworzenie szczerych blogów podróżniczych.
„Kontynuujcie w tym samym duchu” – zachęcała menedżerka Natasza. „Dostaniecie nawet laptopy”.
Teraz nie jestem już tylko oszukaną żoną, ale narratorką żywych historii z pięknych miejsc.
W międzyczasie życie Aleksieja zaczęło się rozpadać. Koledzy i klienci wątpili w jego uczciwość, a lokalni nastolatkowie obrzucili jego samochód jajkami – zasłużenie.
Po powrocie do domu spakowałam rzeczy i przeprowadziłam się do Tani. Była blisko i sama – z kim innym miałabym zacząć nowe życie?
Wycieczka do Valdaja okazała się zupełnie nie taka, jakiej się spodziewałam. Najpierw marzyłam o romantycznej podróży, potem planowałam wieczór panieński, a w końcu stało się to końcem mojego małżeństwa.
W rezultacie nie jestem pewna, czy wszystko zrobiłam idealnie, ale wiedziałam na pewno: musiałam to zrobić, aby przestać być cieniem w życiu mężczyzny, któremu już dawno wszystko było obojętne.
Dzisiaj jestem wolna i gotowa do budowania nowego życia na własnych warunkach.
A jak postąpilibyście w mojej sytuacji?