Niedawno musiałam lecieć do domu, do rodziny.
Z powodu zespołu stresu pourazowego, który pojawił się po poważnym wypadku, zawsze podróżuję z certyfikowanym psem pomocniczym.
Ten specjalnie wyszkolony pies to nie tylko zwierzę domowe, ale żywe wsparcie: zauważa oznaki paniki, pomaga mi oddychać spokojniej i nie pozwala mi „utonąć” w napadach lęku.
Bez niego nie dałabym rady.
Spokojnie zajęliśmy miejsca w salonie: ja przy oknie, a pies wygodnie ułożył się u moich stóp, zgodnie z przepisami.
Ale spokojna atmosfera nie trwała długo.
Kobieta w średnim wieku, z wyraźnym obrzydzeniem na twarzy, zatrzymała się gwałtownie, zauważając psa.
Głośno, tak aby wszyscy w salonie słyszeli, wykrzyknęła:
— Żartujesz sobie? Nie zamierzam siedzieć obok tego brudnego psa.
— To certyfikowane zwierzę medyczne — odpowiedziałam spokojnie.
— Będzie leżał u moich stóp przez cały lot.
I jest czysty.
— To obrzydliwe — prychnęła kobieta.
— Ludzie z psami powinni siedzieć w oddzielnej kabinie.
A jeśli mam alergię?
Niech pani pies jedzie w luku bagażowym.
Prawie się rozpłakałam.
Do naszego rzędu podeszła stewardessa.
– Wszystko w porządku? – zapytała łagodnie.
– Nie! – oburzyła się kobieta.
– Tu jest pies.
Mam alergię i czuję się niebezpiecznie.
Stewardessa spokojnie, ale stanowczo wyjaśniła:
„Proszę pani, to certyfikowany pies pomocniczy.
Ma pełne prawo przebywać na pokładzie.
I będzie tu siedzieć”.
„Nie obchodzą mnie zasady” – oświadczyła kobieta.
„On może ugryźć!
Żądam, aby ją i psa usunięto z lotu.
Pies zachowywał się nienagannie — cicho i spokojnie, jak przystało na wyszkolonego pomocnika.
A ja czułam, jak coraz trudniej mi oddychać.
Zaczynała ogarniać mnie panika.
Stewardessa cicho zapytała:
— Czy ma pani dokumenty potwierdzające?
Drżącą ręką podałam zaświadczenie i dowód tożsamości psa.
Przeczytała je i uśmiechnęła się.
— Dziękuję.
Wszystko w porządku.
Może pani zostać.
Kobieta przewróciła oczami:
— Niewiarygodne. Ona nawet nie wygląda jak prawdziwy pies pomocniczy!
— Zapewniam panią, że tak właśnie jest — odpowiedziała stewardessa.
— Może pani zająć swoje miejsce lub, jeśli pani chce, wybierzemy dla pani inne.
— Nie muszę zmieniać miejsca! To zwierzę jest tutaj!
— W takim razie, proszę pani, może pani zostać, przestrzegając zasad — powiedziała spokojnie, ale stanowczo stewardessa.
— Albo opuścić samolot.
I wtedy wydarzyło się coś zupełnie nieoczekiwanego, po czym kobieta bardzo żałowała wszystkich swoich obelg i pretensji. 😱😨
Mam nadzieję, że postąpiliśmy słusznie…
Podszedł do nas pilot. Wyglądał surowo i mówił chłodno:
— Czy naprawdę ma pani alergię na psy?
Ma pani zaświadczenie?
Kobieta zawahała się, po czym mruknęła:
— Nie. Nie muszę siedzieć obok psa, jeśli nie chcę.
— W takim razie proszę opuścić samolot — powiedział lodowatym głosem.
— Dzisiaj nigdzie nie polecą. Osobiście dopilnuję, aby nie korzystali Państwo więcej z usług naszej linii lotniczej.
W salonie rozległy się oklaski. Ktoś nawet krzyknął: „Brawo!”.
Kobieta zaczęła krzyczeć, grozić skargami, oskarżać i przeklinać, ale nikt już jej nie słuchał.
Wyprowadzono ją z samolotu.
Ja pozostałam na miejscu, kładąc dłoń na ciepłym grzbiecie mojego psa.
Leżał spokojnie u moich stóp, tak jak powinien.