Venedek trzęsącymi się rękami trzymał siostrę za rękę, gdy wnoszono ją na salę porodową.
— Leila, weź głęboki oddech! Wszystko będzie dobrze! — szeptał, próbując powstrzymać łzy.
Jej twarz była pokryta potem i wykrzywiła się boleśnie, gdy na niego spojrzała.
— Jesteś najlepszym bratem, jakiego Niebo mogło mi zesłać, Venedek… — wydyszała, zanim drzwi zamknęły się przed nią.
Venedek stał bezradnie, gdy został pospiesznie wyrzucony z pokoju. Siostra była w 36 tygodniu ciąży i lekarze zdecydowali, że będzie potrzebowała cesarskiego cięcia. Ale gdy tylko urodziło się pierwsze dziecko, stan Leili dramatycznie się pogorszył….
— Leyla, zostań ze mną! Spójrz na mnie, słyszysz mnie? — krzyczał Venedek, ale drzwi zamknęły się przed nim.
Minuty zdawały się mijać, zanim jeden z lekarzy wyszedł i spojrzał na niego.
— Doktorze… jak ona się czuje? — Venedek zapytał z nadzieją.
Lekarz opuścił smutno głowę.
— Przykro mi… zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, ale nie mogliśmy zatamować krwawienia. Dzieci żyją, są teraz na intensywnej terapii.
Venedek upadł na podłogę na wieść o tym, co usłyszał. Jego siostra tak długo czekała, by trzymać swoje dzieci w ramionach. Jak mogło do tego dojść?
Gdy próbował pojąć tragedię, korytarzem rozległ się znajomy, nienawistny głos.
— Gdzie ona do cholery jest? Myślałeś, że będzie miała dzieci, nie powiedziałeś mi tego!
Venedek gwałtownie podniósł głowę, ogarnęła go złość.
Były chłopak Leili, Benze, stał przed nim, wzburzony i żądający.
— Gdzie jest twoja siostra? — krzyknął.
Venedek złapał go za kołnierz i zmrużył oczy.
— Teraz się zastanawiasz, co z nią nie tak? Gdzie byłeś, gdy przez ciebie wylądowała na ulicy? Gdzie byłeś, gdy kilka godzin temu walczyła o życie? — wysyczał. — Ona nie żyje, Benze! Umarła, a ciebie przy niej nie było!
Benze wpatrywał się w niego oszołomiony, po czym potrząsnął głową.
— Gdzie są moje dzieci? Chcę je zobaczyć!
Venedek zacisnął zęby i krzyknął na niego.
— Nie waż się ich tak nazywać! Wynoś się stąd! Nie zobaczysz ich!
— Wychodzę… ale wrócę! Nie możesz trzymać moich dzieci z dala! — krzyknął Benze, po czym zniknął w szpitalnym korytarzu.
Venedek wiedział, że nie może pozwolić, aby człowiek taki jak Benze wychowywał dzieci jego siostry. Walczył więc o opiekę nad nimi w sądzie.
Na rozprawie Benze został poproszony o udawanie łez.
— To są moje dzieci! Jak mogę bez nich żyć? — szlochał przed sędzią.
Jednak sędzia zadał mu trudne pytania.
— Czy wspierałeś finansowo Leilę podczas jej ciąży? Czy się z nią ożeniłeś?
Benze spuścił oczy.
— Nie… Nie mogłem sobie na to pozwolić….
Jednak prawnik Venedeka wyciągnął swój atut: wiadomości tekstowe i głosowe udowodniły, że Benze był alkoholikiem, a Leila zamierzała za niego wyjść tylko wtedy, gdy pójdzie na odwyk.
Sąd ostatecznie orzekł na korzyść Venedeka.
Był w stanie adoptować trojaczki.
Minęło pięć lat.
Pewnego dnia Venedek, odbierając dzieci z przedszkola, zobaczył przed domem znajomą postać.
Był to Benze.
— Chłopaki, chodźcie do domu! Zaraz tam będę. — Venedek uśmiechnął się, po czym przybrał bojową pozę.
— Znowu ty?! Co ty tu robisz? — krzyknął.
Benze spojrzał na niego pewnie.
— Przyjechałem odebrać dzieci. Mam stabilną pracę, jestem gotowy na ojcostwo!
Venedek zaśmiał się gorzko.
— Naprawdę? Czy ten luksusowy samochód, który właśnie kupiłeś, nadal stoi przed twoim domem? Myślisz, że sędzia uznałby to za odpowiedzialne rodzicielstwo?
Ale Bente się nie poddała.
Kilka miesięcy później Venedeck otrzymał wezwanie do sądu.
Podczas rozprawy sądowej prawnik Bente wyciągnął zaskakujące informacje.
— Doktorze Venedek… czy to prawda, że zdiagnozowano u pana guza mózgu? — zapytał nagle.
Na sali sądowej zapadła cisza.
Venedek opuścił głowę.
— Tak… to prawda.
Sędzia westchnął.
— Bardzo mi przykro, doktorze Venedek. Sąd uważa, że najlepszym interesem dzieci jest bycie z ich biologicznym ojcem. Ma pan dwa tygodnie na przygotowanie ich do przeniesienia.
Venedek poczuł, że jego serce przestaje bić.
Kiedy pakował rzeczy dzieci, chłopcy ze łzami w oczach mocno go przytulili.
— Proszę, nie zostawiaj nas, wujku! — płakali.
Ze łzami w oczach Venedek przytulił ich.
— Chłopcy… jeśli mnie kochacie, wiecie, że nigdy nie chciałbym was skrzywdzić. Chcę, żebyście byli szczęśliwi, a teraz wasz ojciec się wami zaopiekuje.
Chłopcy pożegnali go z bólem serca.
Ale Ben
— Myliłem się, Venedek. Nie powinienem był walczyć, powinienem był działać.
W tym momencie nastąpił nieoczekiwany zwrot akcji:
Benze pomógł zwrócić rzeczy dzieci do domu….
I tak, niekończąca się wojna zakończyła się nowym początkiem dla wszystkich.