William porzuca żonę i córkę, aby rozpocząć nowe życie ze swoją młodą kochanką.
Jednak po latach wszystko się zmienia i w momencie, gdy William najmniej się tego spodziewa, spotyka swoją dorosłą córkę.
William poczuł ukłucie wyrzutów sumienia, gdy jego żona spojrzała na niego z niepokojem.
Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien ponownie przemyśleć swojej decyzji.
Wiedział, że Linda będzie wstrząśnięta, gdy dowie się, że ma kochankę.
William i Linda byli małżeństwem od 20 lat, mieli 17-letnią córkę i prowadzili spokojne życie w domu, który Linda odziedziczyła po swoich rodzicach.
Rok temu otworzyli nawet firmę zajmującą się sprzedażą suszonego mięsa, ale wkrótce przestała ona przynosić dochody, a praca Williama stała się ich jedynym źródłem utrzymania.
„O czym chciałeś porozmawiać, William?” – przerwała ciszę Linda.
„Mam inną kobietę, Linda” – wyznał William.
„Nie chciałem, żeby ten dzień nadszedł, ale ja… nie mogłem postąpić inaczej”.
„Co masz na myśli?” – wyraz twarzy Lindy zmienił się.
„Masz… inną kobietę? Odpowiedz mi, zadaję ci pytanie!”
William spuścił głowę.
„Nie potrafię tego wyjaśnić, ale ją kocham” – powiedział.
„Jest młoda, inna, i od razu nawiązaliśmy kontakt”.
„Czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz, William?!” – wybuchnęła Linda.
„Jesteśmy małżeństwem od 20 lat, mamy córkę, a teraz…”.
Przerwał jej dzwonek telefonu.
„Tak, tak?” – odpowiedziała, próbując zachować spokój, ale wkrótce straciła kontrolę.
Dzwonił komornik, aby poinformować ją, że ich dom zostanie zajęty.
Wzięli kredyt na biznes związany ze sprzedażą suszonego mięsa i zastawili dom jako zabezpieczenie.
William musiał spłacać dług.
Ona nawet nie wiedziała, że płatności są zaległe.
„Jaką masz wymówkę tym razem, William? Chcesz zostawić mnie i naszą córkę na ulicy, podczas gdy ty żyjesz swoimi fantazjami z kochanką?” – krzyknęła, odkładając słuchawkę.
„Potrzebują 80 000 dolarów! Skąd weźmiemy takie pieniądze?”
„Linda, ja… nie udało mi się odłożyć wystarczającej kwoty na te płatności…” – zaczął się usprawiedliwiać William, doskonale zdając sobie sprawę, że to on jest winny.
Linda nie mogła już dłużej znosić swojego bezużytecznego męża.
„WYNOŚ SIĘ!” – krzyknęła.
„Wynoś się z mojego domu!”
Głośne sygnały samochodów przywróciły go do rzeczywistości.
William nadal stał na światłach.
Był tak pogrążony w myślach, że nie zauważył, kiedy znów zapaliło się czerwone światło.
Sześć lat temu William opuścił żonę i córkę, ale nie znalazł życia, o którym marzył.
Zamiast tego żył w nędzy, stracił pracę i nową rodzinę.
Zaczął nawet pić, aby oderwać się od swojej porażki.
Teraz, udając się na rozmowę kwalifikacyjną, miał nadzieję odzyskać swoje życie.
Nerwowo siedział przed gabinetem, w którym odbywały się rozmowy kwalifikacyjne.
Złożył podanie o pracę w fabryce produkującej suszone mięso.
Uważał, że jego wcześniejsze doświadczenie, nawet nieudane, może być atutem.
Kiedy wywołano jego numer, wszedł do środka i szczęście mu dopisało — został przyjęty.
William zaczął pracować jako pakowacz.
Kiedy wywołano jego numer, wszedł i szczęście mu dopisało — został przyjęty.
William zaczął pracować jako pakowacz.
Trzeciego dnia pracy był zajęty naklejaniem etykiet na pudełka, kiedy podszedł do niego jego szef, pan Dunn.
„Jeśli nie chcesz utknąć na tym samym stanowisku, William, musisz dziś zaimponować naszemu dyrektorowi generalnemu” — uśmiechnął się pan Dunn i popchnął Williama, który wyglądał na zaskoczonego.
„Nie wiedziałeś?” — kontynuował pan Dunn, zauważając zdziwienie na twarzy Williama.
„Ona przyjeżdża dzisiaj z inspekcją!”.
William nie wykazał zainteresowania.
Uprzejmie przeprosił i wrócił do pracy.
Wkrótce jednak jego uwagę odwróciły stłumione głosy i spojrzał w stronę wejścia, gdzie pan Dunn witał dyrektora generalnego.
Williamowi opadła szczęka, gdy zobaczył, że dyrektorem generalnym jest jego córka.
„Isabel?” – wykrztusił, gdy podeszła do niego.
„Tato?” – odpowiedziała pewnie.
„Dawno się nie widzieliśmy, prawda?”
„Jak to? Jak zostałaś dyrektorem generalnym?” – wyrzucił z siebie.
„Bardziej interesuje cię mój sukces materialny niż to, jak żyję?” – uśmiechnęła się.
„Nie pozwól, aby sprawy osobiste cię rozpraszały.
Jestem tu w celu przeprowadzenia inspekcji, a ty musisz wykonywać swoją pracę.
I tak” – dodała przed wyjściem – „proszę, wpadnij do mojego gabinetu po obiedzie”.
Po południu William udał się do jej gabinetu.
„Proszę wejść!” – powiedziała, a on wszedł i niepewnie usiadł naprzeciwko niej.
„Wejdź!” – powiedziała, a on wszedł i niepewnie usiadł naprzeciwko niej.
„Nie chcesz się dowiedzieć, co tak bardzo cię interesowało tego dnia w fabryce?” – przerwała ciszę.
„Cóż, nie było łatwo, tato.
Po twoim odejściu zostaliśmy bez domu.
Otrzymaliśmy tylko jedną trzecią pieniędzy ze sprzedaży naszego skonfiskowanego domu.
A wszystko dzięki tobie, bo nie zadałeś sobie trudu, żeby spłacić długi!
Mama oddała mi swoje ostatnie pieniądze, bo nie chciała, żebym straciła możliwość zdobycia wykształcenia.
A potem pewnego dnia zadzwoniła ciocia Georgina.
Mama musiała przeprowadzić się do niej, daleko ode mnie, i powiedziała…”.
Isabel zamilkła, wspominając jeden z najtrudniejszych momentów swojego życia.
„Zdrowie mamy było zagrożone…”
Sześć lat temu…
Kiedy Isabel siedziała przed biurem komisji rekrutacyjnej uczelni i po raz kolejny sprawdzała swoje dokumenty, zadzwonił jej telefon.
„Cześć, ciociu Georgina, co się stało?”
Isabel przycisnęła telefon między prawym uchem a ramieniem.
„Chodzi o twoją mamę, kochanie” – głos Georginy brzmiał niepokojąco.
„Dzisiaj po południu miała objawy zawału serca.
Na razie nie jest potrzebna operacja, więc mogę ją wesprzeć finansowo.
Ale lekarze powiedzieli, że ma chorobę niedokrwienną serca i jeśli zdarzy się kolejny atak, konieczna będzie operacja, która będzie kosztować ponad 100 000 dolarów”.
Serce Isabel zaczęło bić jak szalone, kiedy odłożyła słuchawkę.
W tej chwili Linda czuła się dobrze, ale operacja mogła być konieczna w każdej chwili.
Wiedziała, że będzie potrzebowała pieniędzy na naukę, jeśli złoży dokumenty do college’u.
Ale mogłaby zaoszczędzić te pieniądze i przeznaczyć je na leczenie matki, gdyby zrezygnowała z nauki.
Isabel przypomniała sobie o biznesie swoich rodziców, którzy sprzedawali suszone mięso.
Może mogłaby spróbować zarabiać na tym.
Ale do tego potrzebowała starych przyborów kuchennych swoich rodziców, które nadal znajdowały się w skonfiskowanym domu.
Isabel wróciła do domu swojej przyjaciółki, gdzie tymczasowo mieszkała.
Szukała niedrogiego mieszkania i używanego pickupa, aby przetransportować sprzęt do swojej działalności.
Następnego dnia udała się do garażu.
Isabel zapytała właściciela, czy sprzedaje używane pickupy i na szczęście miał jeden.
Kupiła ten, na który mogła sobie pozwolić, i okazał się nie taki zły, jak się spodziewała.
Na początku trochę grzechotał, ale mechanik go naprawił i był gotowy do użycia.
Zebrała swoje rzeczy z domu przyjaciółki i pojechała do studia-mieszkania, które znalazła w Internecie.
Pokój był mniejszy niż wydawał się na zdjęciach, ale wystarczający, więc Isabel podpisała umowę najmu i zapłaciła z góry za pierwszy miesiąc.
Tej nocy zaparkowała swojego pickupa naprzeciwko starego domu swoich rodziców.
Ale kiedy podeszła do drzwi wejściowych i upewniła się, że nikt jej nie obserwuje, zauważyła duży, zardzewiały zamek wiszący na drzwiach.
Nie miała klucza, a tylnego wejścia nie było.
Spojrzenie Isabel powędrowało w kierunku okna mansardowego na pochyłej stronie dachu.
Szkło nadal było potłuczone – to samo, o którego naprawę Linda zawsze prosiła Williama, ale on to odkładał.
Isabel wpadła na pomysł.
Zaparkowała swoją furgonetkę przed oknem na drugim piętrze i wspięła się po rurze biegnącej równolegle do okna mansardowego.
Weszła przez okno na strych i włączyła latarkę w telefonie.
Przestrzeń wypełniał kurz i pajęczyny, a światło już nie działało.
Isabel zauważyła w rogu pudełko z napisem „KUCHNIA”.
Zerwała taśmę klejącą i znalazła przybory, których Linda używała do przygotowywania suszonego mięsa.
Znalazła również inne pudełko, w którym przechowywane były książki kucharskie Lindy i piec przemysłowy.
Isabel zaniósła oba pudełka na dół i załadowała je do swojego pickupa przez okno na drugim piętrze.
Zamknęła okno, aby nikt nie podejrzewał, że tu była.
Wyszła z domu przez okno na poddaszu i pojechała do opuszczonego domu kilka przecznic od swojej pracowni.
Postanowiła urządzić tam swoją halę produkcyjną, ponieważ jej studio było zbyt małe, a na wynajem innego lokalu nie miała wystarczających środków.
Zatrzymawszy się przy opuszczonym domu, rozejrzała się, aby upewnić się, że nikt jej nie śledzi.
Następnie szybko skierowała się na podwórze, ale drzwi były zamknięte na mały zamek.
Isabel wyjęła szpilkę, złamała zamek i… klik!
Drzwi otworzyły się z skrzypieniem.
Isabel przeniosła wszystko do piwnicy i urządziła tam małą strefę produkcyjną.
Jednak musiała poczekać na instalację oświetlenia.
Nie mogła gotować w ciemności ani w ciągu dnia.
Nie mogła ryzykować i dać się złapać za nielegalne wtargnięcie.
Minęło kilka dni.
Na początku Isabel stosowała się do przepisu swojej matki, ale suszone mięso wyszło okropne.
Coś było nie tak.
Zaczęła eksperymentować z marynatą, ponieważ chciała, aby jej suszone mięso miało wyjątkowy smak.
Isabel nie chciała ograniczać się, tak jak robili to jej rodzice, tworząc produkt, który sprzedawali tylko znajomym.
Marzyła o sprzedaży w całym stanie i w dużych sieciach handlowych w USA.
„O Boże! To jest to!” – wykrzyknęła, próbując świeżą partię.
W końcu udało jej się stworzyć produkt, którego pragnęła.
Ale przed nią było jeszcze wiele pracy.
Następny miesiąc Isabel poświęciła na dopracowanie swojej oferty handlowej, wysłanie listów do dużych detalistów i wysłanie próbek.
W końcu nadeszła odpowiedź.
Temat: Oferta dotycząca produktu z suszonego mięsa
Droga Isabel,
mam nadzieję, że ten list zastanie Panią w dobrym zdrowiu.
Dziękujemy za ostatnią ofertę.
Po dokładnym rozpatrzeniu uważamy, że Pani piwny snack z suszonego mięsa idealnie odpowiada zainteresowaniom naszych klientów.
Chcielibyśmy spróbować Twoich próbek…
Isabel nie czytała dalej.
Odpowiedziała natychmiast i już tydzień później siedziała w biurze firmy detalicznej wraz z zespołem ds. oceny produktów spożywczych.
Udało jej się zrealizować zamówienie na 1000 opakowań, zgodnie z wymaganiami.
Produkt Isabel był przekazywany z rąk do rąk, a kiedy menedżer Chris go spróbował, poprosił ją, aby poczekała na zewnątrz.
„Poinformujemy panią o wyniku za godzinę” – powiedział.
Serce Isabel biło jak szalone, kiedy czekała.
Ale kiedy po godzinie ponownie zaproszono ją do gabinetu, usłyszała dobre wieści.
„Podoba nam się twój produkt, Isabel, i chcemy omówić kolejne kroki.
Musimy jednak odwiedzić twoją fabrykę i przeprowadzić kontrolę higieny.
Jeśli spełnisz nasze standardy, czy będziesz w stanie produkować 10 000 opakowań miesięcznie?” – zapytał Chris.
Isabel nie mogła odmówić, ponieważ nie wiedziała, kiedy pojawi się kolejna okazja.
Po opuszczeniu biura weszła do kawiarni i zaczęła zastanawiać się, jak wszystko zorganizować.
Inspekcja Chrisa została zaplanowana na za dwa tygodnie.
Jej telefon zawibrował, wyrywając ją z zamyślenia.
„Halo, ciociu Georgino” – odebrała.
„Kochanie, twoja mama poczuła się gorzej” – powiedziała zaniepokojona Georgina.
Okazało się, że w raporcie medycznym Lindy była pomyłka i pilnie potrzebowała operacji w ciągu miesiąca.
„Ale jak lekarze mogli popełnić tak poważny błąd?” – oburzyła się Isabel, martwiąc się o Lindę.
„Chciałabym wam jakoś pomóc…” – westchnęła ze smutkiem Georgina.
Izabel wiedziała, że jest tylko jeden sposób, aby pomóc matce.
Udała się do ojca swojego byłego kolegi z klasy, pana Navarro, bogatego biznesmena.
Opowiedziała mu o wszystkich trudnościach, z jakimi borykała się podczas produkcji pierwszych partii suszonego mięsa.
„Ale wiem, że jesteś prawdziwym biznesmenem, więc przyszłam z propozycją.
Jeśli zainwestujesz we mnie i wszystko pójdzie dobrze, będę mogła zaoferować ci 35% dochodów fabryki”.
„Biznes to biznes, kochana” – uśmiechnął się pan Navarro.
„Dlatego mam jeden warunek: wezmę 35% plus jedną trzecią wartości rynkowej twojego zastawionego domu.
Zgadzasz się?”.
Czas teraźniejszy…
„Pan Navarro i ja zawarliśmy umowę.
Przeszłam kontrolę Chrisa i otrzymałam swój pierwszy czek.
To pomogło nam odzyskać dom, a ja mogłam opłacić leczenie mamy.
Przeżyliśmy tatę.
Ale nie mogę tolerować zdrady, więc nie pracujesz już tutaj.
Czekaj na mnie za magazynem”.
Po około 15 minutach Isabel przyszła spotkać się z Williamem, ale nie sama — pracownik niósł dwa pudełka.
„Otwórz je, tato” — powiedziała, gdy pracownik przekazał Williamowi pudełka.
W środku znalazł stare wyposażenie kuchenne i piec przemysłowy – pozostałości po nieudanym biznesie, który prowadził z Lindą.
„Myślę, że teraz jesteśmy kwita, tato.
Masz wszystko, czego potrzebujesz, aby rozpocząć własną działalność, rozwijać się i zmienić swoje życie.
Po prostu mi zaufaj.
Sama przez to przeszłam” – powiedziała z uśmiechem Isabel i odeszła.
Powiedz nam, co myślisz o tej historii i podziel się nią ze znajomymi.
Może poprawić im nastrój i zainspirować ich.