Kiedy Claire, John i ich syn Ethan wsiadają do samolotu, aby odwiedzić rodziców Johna, John w tajemniczy sposób znika w klasie biznesowej, pozostawiając Claire samą z dzieckiem podczas lotu. Jednak po przybyciu na miejsce teść Claire daje Johnowi lekcję, której ten nie zapomni.
Mniej więcej tydzień temu mój teść pokazał mojemu mężowi, że mimo iż jest żonaty i ma syna, wciąż musi się wiele nauczyć.
Wraz z mężem Johnem przygotowywaliśmy się do długo wyczekiwanej podróży do jego rodziców z naszym energicznym dwuletnim synem Ethanem. John był szczególnie zestresowany w pracy i cały czas mówił o tym, jak bardzo potrzebuje odpoczynku.
„Claire, nie mogę się doczekać, aż w końcu się zrelaksuję” – mówił John, kiedy pakowaliśmy walizki. „Po prostu potrzebuję trochę ciszy i spokoju, rozumiesz?”.
Uśmiechnęłam się, chociaż byłam zajęta pakowaniem zabawek Ethana.
„Wiem, John. Wszyscy potrzebujemy przerwy. Ale Ethan będzie zadowolony, widząc babcię i dziadka i będąc trochę rozpieszczanym przez nich”.
Nie miałam pojęcia, że mój mąż miał dość egoistyczne plany.
Na lotnisku zajmowałam się naszym maluchem i bagażem, próbując jednocześnie otworzyć pojemnik z musem jabłkowym dla Ethana. John w tajemniczy sposób zniknął.
„Co do diabła?” – mruknęłam pod nosem, myśląc, że prawdopodobnie poszedł do toalety przed startem.
Później znów zauważyłam go przy bramce, wyglądał na niezwykle spokojnego.
„Gdzie byłeś?” – zapytałam, trzymając Ethana za biodro.
„Po prostu załatwiałem coś” – odpowiedział z lekkim uśmiechem. „I musiałem kupić parę słuchawek”.
„Kupiłeś mi parę?” – zapytałam.
„Nie” – odpowiedział. „Nie sądziłem, że będą ci potrzebne, bo będziesz musiała zajmować się Ethanem”.
Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Kim był ten człowiek?
Ale to nie wszystko.
Kiedy wchodziliśmy na pokład, John podał mi nasze karty pokładowe, a jego karta różniła się od naszej.
„John, dlaczego masz bilet w klasie biznesowej?” – zapytałam, czując się przytłoczona.
Mój mąż bez emocji wzruszył ramionami.
„Nie mogę teraz zajmować się tobą i dzieckiem. Potrzebuję trochę ciszy i spokoju. Od dzisiejszego wieczoru będziemy mieli do czynienia z wieloma krewnymi”.
Przez cały lot powstrzymywałam gniew. Nie miałam innego wyjścia, jak tylko myśleć o tym, że John będzie się rozsiadał w fotelu z kieliszkiem szampana, a Ethan będzie ciągnął mnie za włosy i kręcił się wokół.
„Spróbuj pogłaskać go po plecach” – poradziła kobieta siedząca obok mnie. „Może to go uspokoi”.
Uśmiechnęłam się do niej, nie chcąc warczeć, ponieważ mój syn doprowadził moją cierpliwość niemal do granic możliwości.
„Dziękuję” – odpowiedziałam, gdy Ethan wyciągnął lepką rączkę, aby pogłaskać kobietę po włosach.
Był to jeden z najdłuższych lotów w moim życiu i zanim wylądowaliśmy, moje rozczarowanie przerodziło się w zimną wściekłość.
Oczywiście John nie zwrócił uwagi na mój nastrój, kiedy jechaliśmy do jego rodziców.
„Tak się cieszę, że cię widzę! Jak minął lot?” – zapytała mama Johna, Amy, biorąc Ethana z moich rąk.
Zmusiłem się do uśmiechu.
„Wszystko było w porządku, pani Smith” – odpowiedziałem. „Ethan był trochę niespokojny, ale daliśmy radę”.
Ojciec Johna, Jacob, spojrzał na nas uważnie.
„A ty, John?” – zapytał. „Jak minął lot?”.
John uśmiechnął się, zupełnie nie zwracając uwagi na napięcie wypełniające pokój.
„Och, było fantastycznie! Klasa biznesowa to naprawdę coś innego. Teraz rozumiem, dlaczego wszyscy wybierają ją, jeśli mają taką możliwość”.
Wyraz twarzy mojego teścia nieco się zaostrzył, ale nadal milczał.
Następnego dnia wszyscy mieliśmy pójść na rodzinną kolację.
„To po prostu tradycja, że idziemy do restauracji, kiedy przyjeżdża do nas rodzina” – powiedziała Amy, bawiąc się z Ethanem. „Ubierz się cieplej, Claire, noce bywają chłodne”.
Kiedy już mieliśmy wychodzić, pan Smith wezwał Johna do swojego gabinetu.
„John, razem z twoją mamą zajmiemy się dziś wieczorem Claire i Ethanem. Ty zostaniesz tutaj i przygotujesz dom na przyjęcie pozostałych gości. Twój brat przyjedzie rano. Łóżka muszą być pościelone” – powiedział stanowczo Jacob.
Mój mąż był oszołomiony.
„Ale to nasza rodzinna kolacja, tato” – powiedział John. „Nie mogłem się jej doczekać”.
„Dzisiaj wieczorem zrozumiesz, jak to jest być porzuconym” – kontynuował Jacob.
John próbował zaprotestować, ale pan Smith nie ustąpił. Poszliśmy na kolację, a John nie miał innego wyboru, jak zostać i zająć się domem dla pozostałych członków rodziny.
Kiedy wróciliśmy, dom był nieskazitelnie czysty, a John był wściekły, ale milczał.
„Och, ale to jeszcze nie wszystko” – powiedział mi Jacob, kiedy szłam na górę, aby położyć Ethana.
„Co masz na myśli?” – zapytałam nerwowo.
„Zobaczysz jutro” – powiedział z uśmiechem i udał się do swojej sypialni.
Następnego ranka, kiedy usiedliśmy do śniadania, mój teść przedstawił Johnowi szczegółową listę rzeczy, które musiał zrobić.
„Sprzątanie garażu? Prawda, tato? A naprawa ogrodzenia? A koszenie trawnika?” – narzekał John. „Dlaczego to robisz? Zazwyczaj zatrudnia się do tego ludzi”.
Spojrzenie pana Smitha było nieugięte.
„Musisz dowiedzieć się, czym jest rodzina i ciężka praca. Nie możesz uciekać od swoich obowiązków, ponieważ tak chcesz lub ponieważ jest to łatwe wyjście. Resztę tygodnia spędzisz naprawiając to, co zrobiłeś Claire i Ethanowi”.
John wyglądał na zszokowanego, w końcu zdając sobie sprawę, że jego ucieczka z klasy biznesowej miała swoje konsekwencje.
Przez resztę tygodnia zajmował się naprawą całego terenu. Każdego wieczoru jego pracę sprawdzał ojciec, upewniając się, że wszystko zostało wykonane prawidłowo.
„Jestem zmęczony” – powiedział pewnego wieczoru, opadając na łóżko. „Bardzo chciałem dzisiaj pójść zbierać truskawki z tobą, Ethanem i mamą. Ale musiałem pomalować ogrodzenie”.
Prawie mi go żal zrobiło. Ale nie na tyle, żeby dać się nabrać. Wiedziałam, że podczas sprzątania i remontu domu miał wystarczająco dużo czasu, żeby przemyśleć swoje działania.
Na dzień przed naszym wyjazdem mąż podszedł do mnie, a jego oczy były pełne skruchy.
„Tak mi przykro, że tak się stało” – powiedział cicho. „Teraz rozumiem, jak to jest trudne i jak bardzo traktowałem cię jako coś oczywistego”.
„Nie chodzi tylko o zrozumienie, John. Najważniejsze jest, żeby być przy tobie na każdym kroku” – powiedziałam, składając nasze ubrania.
Obiecał, że się poprawi, a ja wierzyłam, że jest szczery.
Ale wyglądało na to, że mój teść miał jeszcze jedną kartę w rękawie.
„Twój bilet w klasie biznesowej na lot powrotny został anulowany i zastąpiony miejscem w klasie ekonomicznej. Ale Claire i Ethan będą podróżować w klasie biznesowej. Tym razem poradzisz sobie sam, John” – powiedział.
Twarz mojego męża posmutniała, gdy zdał sobie sprawę z konsekwencji decyzji ojca. Próbował protestować, ale pan Smith był nieugięty, podkreślając, że John musi zrozumieć wartość rodziny i współczucia na własnej skórze.
„Bardzo mi przykro” – powiedział John, kiedy dotarliśmy na lotnisko. „Nie chciałem sprawić ci takiego bólu. Po prostu chciałem pobyć w ciszy. Miałem dużo pracy”.
„W porządku” – odpowiedziałam, przytulając się do Ethana. „Ale wszystko musi się zmienić, kiedy wrócimy do domu. Dobrze, John?”.
Powoli skinął głową i pocałował mnie w czoło, zanim musieliśmy się rozstać i wsiąść do samolotu.
A jak postąpiłbyś ty?
Jeśli podobała ci się ta historia, oto kolejna
Czy popełniam błąd, wydając fundusz uniwersytecki mojego syna na podróż do Europy?
Wyobraź sobie, że straciłeś wszystkich swoich bliskich, a następnie rzuciłeś wyzwanie całemu światu, aby uczcić ich pamięć. Tak zaczyna się ta historia. Mój syn, tragicznie zniszczone marzenie i podróż do Europy, która przybrała nieoczekiwany obrót — zwrot, który ujawnił prawdziwą głębię żalu i miłości. Pozwólcie, że opowiem wam o tym.
Mój syn, Lucas, zawsze był mądrym dzieckiem – znacznie mądrzejszym ode mnie. Często żartowałam, że chcę zrobić test na ojcostwo, ponieważ jest tak mądry. Od dzieciństwa Lucas miał w sobie tę iskrę, tę nieposkromioną ciekawość, która odróżniała go od innych.
Założyłem dla niego fundusz edukacyjny, z którego mógł skorzystać na dowolny cel, byleby zdobyć wyższe wykształcenie. Ten fundusz był moim sposobem na zapewnienie mu wszystkich możliwości realizacji marzeń, jakichkolwiek by one nie były.
Lucas miał około 12 lat, kiedy rozwieźliśmy się z Lisą. Był to dla nas trudny okres, ale udało nam się zachować pokojowe stosunki dla dobra Lucasa. Lisa ponownie wyszła za mąż, kiedy Lucas miał 14 lat. Jej nowy mąż, Matt, wydawał się porządnym facetem, a Lucas dobrze się z nim dogadywał.
Ja również ponownie znalazłem miłość i ożeniłem się z Melissą, kiedy Lucas miał 16 lat. Doskonale dogadywała się z Lucasem, zawsze go wspierała i była dla niego dobra, co sprawiło, że okres przejściowy przebiegł płynniej. Pomimo zmian w naszej rodzinie, Lucas i ja pozostawaliśmy blisko. Mieliśmy żart dotyczący funduszu na jego edukację.
Zawsze mu mówiłem: „Wiesz, Lucas, jeśli zdecydujesz się nie iść na studia, mógłbym wykorzystać te pieniądze na podróż do Europy i spędzić tam czas mojego życia”.
Śmiał się i podtrzymywał mnie na duchu, nigdy nie pozwalając mi dotknąć jego wrażliwego punktu. „Nie martw się, tato”, mówił, „zadbam o to, żebyś kiedyś pojechał do Europy, nawet jeśli będzie to za moje pieniądze zarobione na studiach”.