Kiedy moja teściowa, Arlene, przechwyciła mój baby shower i zabrała wszystkie prezenty dla siebie, byłam całkowicie zszokowana i wściekła. Ale to, co zrobiłam po odkryciu jej zdrady, sprawiło, że zaniemówiła i zmusiła ją do uznania granic, które ignorowała od miesięcy.
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że moja ciąża zamieni się w pole bitwy. Od momentu, gdy ogłosiliśmy ciążę, moja teściowa, Arlene, zachowywała się tak, jakby to ona spodziewała się dziecka.
Ale kiedy dowiedziałam się, że zorganizowała baby shower beze mnie i zatrzymała wszystkie prezenty dla siebie, osiągnęłam swój limit.
Nadszedł czas, by postawić ją na swoim miejscu.
Początek problemów
Od momentu, gdy mój mąż Tanner i ja ogłosiliśmy, że jestem w ciąży, wiedziałam, że Arlene będzie trudna w kontaktach.
Zawsze była władcza, ale myśl o pierwszym wnuku wyniosła jej obsesję na nowy poziom.
„Och, mój synek!” — wykrzyknęła podekscytowana, gdy ogłosiliśmy nowinę. „Czekałam na ten moment od wieków”.
„Nasz synek” — poprawiłem ją delikatnie.
„Och, oczywiście! Dokładnie to miałam na myśli!” — zaśmiała się niezręcznie, machając ręką, jakby jej gafa nie miała znaczenia.
Ale miała.
Od podniecenia do inwazji.
Entuzjazm Arlene szybko przerodził się w pełną inwazję prywatności.
Pojawiała się na wszystkich moich wizytach lekarskich bez zaproszenia. W jakiś sposób zawsze znała czas i miejsce.
Jeśli Tanner delikatnie zasugerował, że są to prywatne chwile, dramatycznie ścisnęła się za klatkę piersiową i westchnęła.
„Chcę się tylko upewnić, że z moim dzieckiem wszystko w porządku”.
W domu było jeszcze gorzej.
Zjawiała się bez zapowiedzi, uzbrojona w niechciane rady i krytykę.
„Jesz za dużo słodyczy”, skarciła mnie pewnego popołudnia, patrząc na ciastka w mojej dłoni. „Dziecko nie potrzebuje cukru”.
„Myślę, że jedno ciastko w zupełności wystarczy” — odpowiedziałam, biorąc ostrożny kęs.
Nucąc. „Cóż, myślę, że nauczysz się tego z doświadczenia”.
Skradziony baby shower
W drugim trymestrze lekarz zalecił mi więcej odpoczynku i mniej wysiłku. Wtedy Arlene wspomniała o baby shower.
„Musisz odpowiednio uczcić narodziny swojego dziecka” — powiedziała, pojawiając się w mojej kuchni. „Zajmę się wszystkim”.
„Dzięki, Arlene, ale naprawdę nie jestem w nastroju — odpowiedziałam grzecznie. „Lekarz powiedział, że powinnam unikać stresu, a ja po prostu nie mam energii na wielkie wydarzenie.
Jej usta zacisnęły się w cienką linię, wyraźny znak dezaprobaty.
„Cóż — powiedziała po długiej pauzie — jeśli tego właśnie chcesz.
Myślałam, że to będzie koniec. Ale tydzień później zadzwonił telefon od cioci Nancy.
Szokujące objawienie
„Kochanie, chciałam ci tylko powiedzieć, jak wspaniałe były twoje wakacje!” — powiedziała podekscytowana.
„Co?” zapytałam, zastygając w miejscu.
„Och, to było wspaniałe! Arlene dała z siebie wszystko. Dekoracje, tort… wszystko było po prostu urocze! Trzeba było widzieć stół z prezentami. Tak mi przykro, że nie mogłeś tego zrobić. A teraz powiedz mi, co podobało ci się najbardziej? Wózek czy łóżeczko?”
Serce mi zamarło.
„Ciociu Nancy, ja… nie dostałam żadnych prezentów”.
„Nie poszłaś?” — Westchnęła. „Kochanie, Arlene powiedziała nam, że nie możesz przyjść, bo źle się czujesz. Pomyślałam, że przyniosła wszystko dla ciebie!”.
Chwyciłam za telefon, próbując zrozumieć wszystko, co się działo.
„Właściwie to nic mi nie jest, ciociu Nancy — powiedziałam, starając się mówić spokojnym tonem. „Ale nie miałam pojęcia, że będzie baby shower”.
„Och, kochanie”, powiedziała łagodnie. „Jestem pewna, że to było tylko nieporozumienie. Tak mi przykro.”
Odkładając słuchawkę, wpatrywałam się w ścianę zdumiona.
Mój baby shower, jeden z najbardziej wyjątkowych momentów w moim życiu, został mi skradziony.
Arlene posunęła się za daleko.
Jak śmiała zaprosić wszystkich i ich okłamać? Co ona sobie myślała?
Nie zajęło mi dużo czasu, aby stanąć z nią twarzą w twarz.
Konfrontacja
Następnego dnia pojechałem do domu Arlene.
Moje dłonie kurczowo ściskały kierownicę, a serce waliło mi jak oszalałe, gdy odtwarzałam w głowie rozmowę z ciocią Nancy.
Kiedy podjechałem, Arlene przywitała mnie swoim zwykłym, zbyt wesołym uśmiechem, ale nie byłem w nastroju na uprzejmości. Przeszłam obok niej i bez słowa weszłam do domu.
„Mary! Co się stało?” — zapytała, wchodząc za mną do salonu.
„Mary! Co się stało?” — zapytała, wchodząc za mną do salonu.
Ale wtedy zatrzymałem się w miejscu.
Jej dom wyglądał jak w pełni zaopatrzony sklep dla dzieci.
Wszędzie leżały wózki, krzesełka do karmienia, pudełka na pieluchy, miękkie zabawki i dziecięce ubranka.
„Och, tak się cieszę, że tu jesteś!” — powiedziała wesoło Arlene. „Chciałam ci coś pokazać. Chodź ze mną.”
Z drżącym żołądkiem podążyłam za nią korytarzem.
Z dumą otworzyła drzwi, ukazując w pełni umeblowany pokój dziecięcy.
Jasnożółte ściany, piękne łóżeczko z delikatnym baldachimem, półki z książkami dla dzieci i bujany fotel w rogu.
„Ta-da! Co o tym myślisz?” — zapytała z uśmiechem.
„Co to jest?” jąkałem się.
„To dla dziecka, oczywiście!” — powiedziała. „Moje dziecko potrzebuje osobnego miejsca”.
Położyć temu kres
„Arlene, nie powiedziałaś mi o przyjęciu dla dziecka” — powiedziałem stanowczo. „Dlaczego je zorganizowałaś po tym, jak wyraźnie powiedziałam, że go nie chcę? Dlaczego zaprosiłaś wszystkich za moimi plecami? I co się stało z prezentami?
Machnęła lekceważąco ręką. „Och, to. Kupiłam je dla siebie. Ty i Tanner możecie mieć co chcecie, ale ja też potrzebuję rzeczy dla dziecka. To po prostu praktyczne.
Wpatrywałam się w nią zszokowana.
„Mówisz poważnie? Urządzasz sobie baby shower?”
„Cóż,” prychnęła, ”powiedziałeś, że nie chcesz. I szczerze mówiąc, powinieneś był przyjść. To twoja wina, że byłaś zbyt leniwa, by zaplanować własne wakacje”.
Wzięłam głęboki oddech, próbując opanować złość.
„Nie, Arlene. Widzę kogoś, kto absolutnie nie szanuje mnie jako matki. To dziecko należy do mnie i Tannera, nie do ciebie. Przekroczyłaś granicę i nie pozwolę ci więcej wkraczać w moje życie.
Jej twarz poczerwieniała z wściekłości, ale podniosłem rękę, by ją powstrzymać.
„Odchodzę, Arlene. I dopóki nie będziesz w stanie szanować mnie jako matki tego dziecka, nie będziesz częścią naszego życia”.
Wyszłam z jej domu ze łzami w oczach, ale czując się silniejsza niż kiedykolwiek.
Następstwa
W następnych tygodniach Arlene dzwoniła bez przerwy, na przemian przepraszając i wpędzając mnie w poczucie winy. Ignorowałem wszystkie telefony.
Tanner próbował mediować, ale ja twardo obstawałam przy swoim: Arlene nie będzie już kontrolować mojego życia.
Kiedy urodził się Caleb, ograniczyłam jej wizyty. Ilekroć nazywała go „moim dzieckiem”, natychmiast ją poprawiałem:
„On nie jest twój, Arlene”.
Ale nie przestała. Tydzień po tym, jak Caleb rozpoczął naukę w przedszkolu, otrzymałam gorączkowy telefon od dyrektora.
„Twoja teściowa przyjechała i żąda zabrania Caleba”.
Serce mi waliło, ale głos miałam stanowczy.
„Nie wpuszczaj jej. Nie ma prawa go zabierać. W razie potrzeby wezwij ochronę”.
W tym momencie zdałam sobie sprawę, że nie pozwolę Arlene ponownie naruszyć moich granic.
Chroniłem swoją rodzinę. Chroniłam siebie.
I tylko to się liczyło.