Myślałam, że wyszłam za mąż za najbardziej kochającą rodzinę – dopóki nieoczekiwana propozycja nie zmieniła wszystkiego. To, co zaczęło się jako akt hojności ze strony mojej teściowej, stało się walką naszego życia.
Wyszłam za mąż za mężczyznę moich marzeń ze względu na to, jakim był człowiekiem. Jednak początkowo denerwowałam się spotkaniem z jego matką – jak wiadomo, teściowe mają ogólnie złą reputację. Jednak zaskoczyła mnie swoją życzliwością. Myślałam, że wyszłam za mąż za idealną rodzinę, dopóki moja teściowa nie zaproponowała, że zostanie naszą surogatką.
Kiedy po raz pierwszy spotkałam Arthura, był on typem mężczyzny, który pamiętał wszystko. Nie tylko urodziny i ulubione filmy, ale także drobne szczegóły, takie jak to, że lubię dwie plasterki cytryny w herbacie i że w siódmej klasie złamałam nadgarstek podczas jazdy na rolkach.
Pamiętał, jak lubię kawę, imię mojego kota, a nawet zabawną historię o tym, jak moja mama nauczyła mnie gwizdać przez zęby.
Spotkaliśmy się na weselu znajomych w tej dziwacznej stodole, siedząc naprzeciwko siebie przy tak zwanym stole dla singli, co bardziej przypominało eksperyment z kojarzeniem par.
Właśnie rozlałam czerwone wino na moją zieloną satynową sukienkę i zanim zdążyłam spanikować, Arthur bez wahania podał mi swoją marynarkę, uśmiechając się nieśmiało i mówiąc: „Proszę, teraz jesteś modnie niezdarna”.
To było tak staromodne i delikatne, że nie mogłam się w nim nie zakochać!
Dwa lata później pobraliśmy się podczas skromnej ceremonii nad jeziorem, gdzie odbyła się nasza pierwsza randka. Otaczały nas świetliki i lampki choinkowe. Jego matka, Linda, płakała przez całą ceremonię.
Po ceremonii uścisnęła moją dłoń i szepnęła: „Jesteś dokładnie tym, czego potrzebował Arthur”. Uwierzyłam jej.
Linda zaskoczyła mnie, ponieważ nie była typową teściową. Była ciepła, niesamowicie rozmowna i należała do osób, które przynosiły rosół z makaronem, gdy tylko usłyszały przez telefon, że ktoś ma katar.
Moja teściowa nazywała mnie „kochaniem” i zawsze kazała mi usiąść po kolacji, podczas gdy ona sprzątała ze stołu i zmywała naczynia. Przez pierwsze pięć lat traktowała mnie bardziej jak córkę niż synową i naprawdę wierzyłam, że mnie kocha jak córkę.
Arthur i ja zaczęliśmy starać się o dziecko niedługo po ślubie. Oboje mieliśmy 34 lata i byliśmy gotowi. Ale miesiąc po miesiącu nic się nie działo. Próbowaliśmy wszystkiego, od witamin i akupunktury po skomplikowane arkusze kalkulacyjne śledzące owulację.
Nadal nie pojawiła się druga różowa kreska. Każdy test wydawał się okrutnym żartem.
Po dwóch latach zdecydowaliśmy się na zapłodnienie in vitro (IVF). Przeszliśmy przez trzy cykle. Każdy z nich był dla mnie ogromnym obciążeniem – emocjonalnym, fizycznym i finansowym. Trzeci cykl mnie złamał. Siedziałam na podłodze w łazience, wpatrując się w kolejny negatywny wynik testu i płakałam, aż prawie nie mogłam oddychać. Właśnie tam znalazła mnie Linda.
Objęła mnie ramionami i powiedziała: „Nie trać nadziei, kochana. Rodziny tworzą się na różne sposoby”.
Tydzień później zapukała do naszych drzwi, trzymając w ręku segregator pełen wydruków i artykułów. Posadziła nas przy kuchennym stole i powiedziała: „Chcę wam pomóc. Czytałam o surogatce ciążowej. Jestem zdrowa, urodziłam dwoje dzieci bez komplikacji i rozmawiałam już z moim lekarzem. Powiedział, że to możliwe”.
Gapiłam się na nią, jakby wyrosła jej druga głowa!
Na początku się roześmiałam, myśląc, że żartuje.
Linda miała 52 lata, była emerytowaną nauczycielką szkoły podstawowej, która większość czasu spędzała na ogrodnictwie, wolontariacie w bibliotece lub robieniu dżemów. To nie mogło być prawdziwe.
„Pozwól mi dać ci rodzinę, na którą zasługujesz” – nalegała.
Kiedy lekarze potwierdzili, że jest w doskonałym stanie zdrowia i że to naprawdę może się udać, Arthur spojrzał na mnie i powiedział cicho: „Może to jest nasze rozwiązanie”. W jego oczach było tyle nadziei, że nie mogłam odmówić.
Po miesiącach rozczarowań, desperacji i strachu pomysł, że w końcu będziemy mogli trzymać nasze dziecko w ramionach – nawet jeśli miało to nastąpić w tak niekonwencjonalny sposób – wydawał się najmniejszym promykiem nadziei.
Zrobiliśmy wszystko, co trzeba. Skorzystaliśmy z pomocy psychologa, zatrudniliśmy prawnika i uzyskaliśmy wszystkie niezbędne zgody medyczne. Arthur i ja sporządziliśmy nawet szczegółową umowę. Linda nalegała, że nie chce wynagrodzenia.
Powiedziała, że to prezent, który tylko matka może dać. Jej dokładne słowa brzmiały: „Noszę Arthura. Mogę nosić też to dziecko”.
Wydawało się to nierealne, jak cud, który się spełnia.
Jakby to było przeznaczenie, zarodek zagnieździł się za pierwszym razem. Płakałam, kiedy zadzwonili z kliniki. Linda wysłała nam zdjęcie pozytywnego wyniku testu z podpisem „Wasze małe cudowne dziecko jest w drodze!” i tuzinem emotikonów serduszek.
Podczas pierwszego badania USG miała na sobie koszulkę z napisem „Pieczę dla mojej synowej”.
Przez pierwsze kilka miesięcy wszystko szło dobrze. Linda dzwoniła do mnie prawie codziennie z aktualnymi informacjami. Wysyłała nam zdjęcia swojego brzuszka z zabawnymi podpisami, takimi jak: „Kopał, kiedy puściłam Bruce’a Springsteena – już ma dobry gust”.
Jednak gdzieś w okolicach siódmego miesiąca jej ton się zmienił. Pewnego dnia wspomniałem o przygotowaniu pokoju dziecięcego, a ona zaśmiała się i powiedziała: „Nie spiesz się. On i tak będzie dużo czasu spędzał ze mną”. Roześmiałem się nerwowo, myśląc, że żartuje.
Ale potem zaczęła mówić „moje dziecko” zamiast „twoje dziecko”.
Tej nocy poruszyłam tę kwestię z Arthurem, ale on po prostu mnie zbył. „To tylko hormony” – powiedział. „Wiesz, jaka jest mama. Jest sentymentalna, ale wszystko będzie dobrze”.
Chciałam mu wierzyć, ale coś w sposobie, w jaki Linda się wypowiadała, zaczęło mnie niepokoić. Podczas kolejnej wizyty w gabinecie lekarskim w formularzu rejestracyjnym wpisała się jako matka. Po cichu poprawiłam pielęgniarkę, ale Linda to usłyszała i nie powiedziała ani słowa.
Dziecko urodziło się przed terminem. Linda zaczęła rodzić w sobotę rano, więc pośpiesznie pojechaliśmy do szpitala z torbą pełną śpioszków i kocyków. Drżałem z niecierpliwości. Po latach rozczarowań nadeszła chwila, o której marzyliśmy!
Tuż po 22:00 usłyszeliśmy płacz dziecka i pomyślałam – to jest to. To jest moment, w którym zostaję matką!
Pielęgniarka uśmiechnęła się do nas przez szybę i powiedziała: „Gratulacje, rodzice. Jest piękny”.
Ale kiedy próbowała podać mi dziecko, Linda wyciągnęła rękę z łóżka szpitalnego i powiedziała ostro: „Nie dotykaj go. Nie jest gotowy, żeby z tobą iść”.
Serce mi zamarło. Cofnąłem się o krok, myśląc, że źle usłyszałem.
„Linda, o czym ty mówisz?”
Trzymała dziecko blisko siebie, a jej głos drżał. „Nie rozumiesz. On wie, kto jest jego prawdziwą matką”.
Arthur stanął obok mnie. „Mamo, proszę. Daj nam dziecko”.
Spojrzała na nas oboje i przysięgam, że jej twarz całkowicie się zmieniła. Zniknęło ciepło, które wcześniej promieniowała. Jej oczy były zimne, wyrachowane.
„Och, kochanie” – powiedziała cicho. „Po prostu nie wiesz wszystkiego, prawda?”.
Poczułam skurcz w żołądku. „Linda, co ty mówisz?”.
Wciąż tuląc dziecko, powiedziała: „Urodziłam go. To sprawia, że jest mój”.
„Nie”, powiedziałam drżącym głosem. „To nie działa w ten sposób. To dziecko ma moje geny – i geny twojego syna. Nosziłaś go, ale nie jest twój”.
Zwróciła się do pielęgniarki. „Chcę, żeby wszyscy opuścili ten pokój. Natychmiast”.
Drżałam. „To nie działa w ten sposób. Podpisałaś dokumenty, wiesz o tym. Jesteś jego babcią, a nie matką”.
„Nie zabierzesz go!” – wybuchnęła moja teściowa!
Arthur zrobił krok do przodu. „Mamo, przestań. Przerażasz ją”.
Spojrzała na niego gniewnie i rzuciła: „Ty niewdzięczny synu! Nie zasługujesz na to dziecko. Ja zasługuję! To ja go nosiłam. Teraz jest mój!”.
Następnie kazała nam wyjść. Pielęgniarka, niepewna co się dzieje, prawdopodobnie obawiając się zdenerwowania kobiety, która właśnie urodziła dziecko, delikatnie wyprowadziła nas z sali.
Staliśmy w korytarzu, oszołomieni. Słyszałem tylko płacz noworodka dochodzący z pokoju za drzwiami. Pierwsze płacze naszego dziecka. To ja powinienem był go trzymać, ale stałem z pustymi rękami.
Arthur trzymał mnie, gdy płakałem. Powtarzałem szeptem: „Ona nam go zabiera. Naprawdę zamierza go zabrać”.
Kilka godzin później podszedł do nas lekarz i wyjaśnił, że Linda doświadcza czegoś, co nazywa się przywiązaniem poporodowym i możliwą dezorientacją spowodowaną wahaniami hormonalnymi. „Zdarza się to czasami” – powiedział. „Kiedy odpocznie, uspokoi się”.
Czekaliśmy. I czekaliśmy.
W końcu, po czterech godzinach, pielęgniarka przyniosła dziecko. „Zasnęła” – powiedziała cicho. „Mamy tu wasze dokumenty. On jest wasz”.
Wtedy po raz pierwszy wzięłam go na ręce. Nazwaliśmy go Neil.
Nigdy wcześniej nie czułam tak wielkiej miłości w jednej chwili!
Przytuliłam Neila do piersi i obiecałam sobie, że nigdy nie poczuje się niechciany, nigdy nie odczuje ciężaru tego, ile kosztowało mnie sprowadzenie go na świat. Pocałowałam czubek jego maleńkiej główki, wdychając jego zapach, próbując wymazać strach, który wciąż tkwił w moich kościach.
Arthur siedział obok mnie, głaszcząc stopę Neila z wyrazem twarzy, którego nie widziałam od dawna – mieszanką ulgi i smutku.
Kiedy wróciliśmy do domu, myśleliśmy, że to już koniec.
Ale o 2 w nocy zadzwonił mój telefon.
To była Linda.
Jej głos był dziki i załamany. „Oszukałaś mnie! Zabrałaś go! On należy do swojej prawdziwej matki!”.
Neil obudził się z przerażeniem w moich ramionach i zaczął płakać. Wstałam, delikatnie kołysząc go, próbując go uspokoić, a Arthur chwycił telefon.
„Mamo, przestań” – powiedział cicho, ale stanowczo. „Podpisałaś umowę. Wiedziałaś, że tak się stanie. On nie jest twój!”
„Nie waż się mi mówić, co wiedziałam” – krzyknęła. „Noszę go! Był częścią mnie przez dziewięć miesięcy. Nie możesz go po prostu odebrać, jakby był parą butów!”.
Arthur ścisnął grzbiet nosa. „Dokładnie wiedziałaś, o co chodzi. To ty zaproponowałaś!”.
„Wykorzystałeś mnie!” – płakała. „Ty i ta kobieta wykorzystaliście mnie! Nie jestem tylko naczyniem!”.
Widziałam, jak twarz Arthura staje się coraz bardziej surowa. Bez słowa odłożył słuchawkę, otworzył sejf w naszej szafie i wyjął teczkę, w której przechowywaliśmy wszystkie dokumenty – umowę o macierzyństwo zastępcze, podpisane formularze zgody, dokumentację medyczną, zaświadczenia prawne.
„Wracam do szpitala” – powiedział.
„A co, jeśli ona wezwie policję?” – szepnęłam.
Arthur zatrzymał się w drzwiach. „W takim razie pokażemy im prawdę”.
Całą noc nie spałam z Neilem, bojąc się każdego dźwięku dochodzącego zza okna. Nie zapalałam światła i zamykałam drzwi na klucz. Wysyłałam Arthurowi SMS-y, a on odpowiadał krótko, ale spokojnie.
Kiedy w końcu wrócił do domu po wschodzie słońca, wyglądał na wyczerpanego.
„Dzwoni do prawnika” – powiedział. „Powiedziała, że zamierza pozwać nas o prawo do opieki nad dzieckiem”.
Nie mogłam tego pojąć. „Mówi poważnie?”
„Uważa, że ma podstawy do pozwu. Twierdzi, że emocjonalna trauma związana z ciążą czyni ją prawdziwą matką”.
„Ale Neil jest naszym dzieckiem” – szepnęłam, przytulając go mocniej. „To prawda, że nosiła go w łonie, ale zarodek pochodził ode mnie, a sperma od ciebie. Jest naszym biologicznym dzieckiem. Nasze DNA. Nasze dziecko”.
Arthur usiadł obok mnie i oparł głowę na dłoniach. „Wiem, kochanie. Mama oszalała. Ona naprawdę w to wierzy”.
W ciągu tygodnia otrzymaliśmy dokumenty sądowe.
Nie mogłam w to uwierzyć!
Linda znalazła adwokata, który zgodził się reprezentować ją w sprawie. Twierdziła, że manipulowaliśmy nią, że oszukaliśmy ją, mówiąc, że będzie uczestniczyć w życiu dziecka, a potem „porzuciliśmy ją”, gdy dziecko się urodziło.
Jej rodzina – dwie siostry, ciotka, a nawet jedna z jej bliskich przyjaciółek – stanęła po jej stronie. Twierdzili, że „wykorzystaliśmy jej ciało” i że miała pełne prawo zmienić zdanie. Że doznała „traumy”.
Traumy? Błagała nas, żebyśmy pozwolili jej pomóc! Płakała ze szczęścia, kiedy się zgodziliśmy!
Nie będę kłamać, to była katastrofa.
Bałam się wychodzić z domu! Zasłaniałam rolety, zamykałam wszystkie drzwi i podskakiwałam za każdym razem, gdy dzwonił dzwonek do drzwi. Prawie nie spaliśmy. Tylko Neil pozwalał mi zachować zdrowie psychiczne. Za każdym razem, gdy patrzyłam na jego małą buzię, przypominałam sobie, dlaczego walczyliśmy.
Szybko nadszedł dzień rozprawy.
Linda siedziała naprzeciwko nas ze swoim adwokatem, ubrana w delikatny różowy sweter i ściskając chusteczkę, jakby to ona była ofiarą. Ani razu nie spojrzała na nas.
Nasz prawnik przedstawił wszystko – wyniki badań DNA, umowę, zapisy z konsultacji, a nawet e-maile i SMS-y, które Linda wysyłała nam przez cały okres ciąży, nazywając Neila „waszym cudem” i podpisując się „z miłością, babcia”.
Jej prawnik próbował twierdzić, że została poddana manipulacji emocjonalnej, że hormony wpłynęły na jej zdolność oceny sytuacji i że nie rozumiała w pełni, na co się zgadza.
Kiedy przyszła kolej na Lindę, wstała, drżąc, i powiedziała: „Noszę go w sobie. Czuję, jak kopie. Rozmawiam z nim każdej nocy. Zna mój głos. Nie można mi powiedzieć, że nie jestem jego matką”.
Spojrzałam na Arthura. Patrzył na nią, jakby już jej nie rozpoznawał.
Sędzia poprosiła o wyniki testu DNA. Po potwierdzeniu, że Neil był w 100% naszym biologicznym dzieckiem, nie potrzebowała już nic więcej.
Orzeczenie zapadło szybko.
Arthur i ja zostaliśmy prawnymi rodzicami Neila. Otrzymaliśmy pełną opiekę nad dzieckiem, a Linda nie miała żadnych praw do niego.
Powinniśmy poczuć ulgę. Zamiast tego czułam tylko odrętwienie.
Poza salą sądową Linda w końcu spojrzała na nas.
„Myślicie, że wygraliście” – powiedziała pustym głosem. „Ale pewnego dnia on dowie się, co zrobiliście. Będziecie musieli wyjaśnić, dlaczego odebraliście go kobiecie, która dała mu życie”.
Głos Arthura był spokojny, ale stanowczy. „Powiemy mu prawdę, mamo. Że pomogłaś mu przyjść na świat. A potem próbowałaś go zabrać”.
Siostry Lindy ciągle dzwoniły. Jedna z nich zostawiła wiadomość na poczcie głosowej: „Wykorzystałaś ją. Jesteś jej winna coś za to, przez co przeszła”.
I może właśnie wtedy się załamaliśmy.
Arthur i ja rozmawialiśmy godzinami, rozważaliśmy różne opcje i w końcu zdecydowaliśmy, że mamy już dość. Mieliśmy dość stresu i strachu. Skończyliśmy z próbami usprawiedliwiania tego, co nie do pomyślenia.
Zaproponowaliśmy Lindzie zapłatę – taką samą kwotę, jaką zapłacilibyśmy profesjonalnej surogatce. Była to hojna oferta, choć każdy dolar był dla nas jak cios w brzuch.
Przyjęła ją bez słowa.
Wyczerpało to nasze finanse, ale przynajmniej zakończyło koszmar.
Potem zerwaliśmy wszelkie kontakty, zmieniliśmy numery telefonów, przeprowadziliśmy się do innej części stanu i zaczęliśmy od nowa.
Teraz, kiedy ludzie pytają, dlaczego nie mamy zbyt wielu krewnych w pobliżu, uśmiecham się i odpowiadam: „Tak jest po prostu łatwiej”.
Kiedy ludzie mówią o „utrzymywaniu bliskich relacji rodzinnych”, po prostu się uśmiecham, ponieważ nauczyłam się na własnej skórze, że niektórych rzeczy nie należy robić w rodzinie.
Trzymajcie się urodzin i świątecznych obiadów. Surogatki zostawcie nieznajomym.
Jeśli ta historia wywarła na Tobie wrażenie, oto kolejna: kiedy kobieta została surogatką dla swojej siostry Claire i jej męża, nie spodziewała się takiego podziękowania. Kilka dni po urodzeniu dziecka niewdzięczna para zostawiła noworodka na progu domu kobiety.