Myślałam, że wiem o moim mężu wszystko – dopóki nie podsłuchałam szokującej rozmowy między jego matką a siostrą. Kiedy Peter w końcu wyznał mi sekret, który ukrywał przed nami dotyczący naszego pierwszego dziecka, mój świat się zawalił i zaczęłam kwestionować wszystko, co razem zbudowaliśmy.
Byliśmy z Peterem małżeństwem już od trzech lat. Poznaliśmy się podczas burzliwego lata i wszystko od razu ułożyło się na swoim miejscu. Był mądry, wesoły i dobry – wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam. Kiedy kilka miesięcy później dowiedzieliśmy się, że jestem w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem, wydawało się to przeznaczeniem.
Teraz czekaliśmy na drugie dziecko, a nasze życie wydawało się idealne. Ale nie wszystko jest tak proste, jak się wydaje.
Jestem Amerykanką, a Peter Niemcem. Na początku różnice między nami były ekscytujące. Kiedy praca Petera przeniosła go z powrotem do Niemiec, przeprowadziliśmy się tam razem z naszym pierwszym dzieckiem. Myślałam, że to będzie nowy początek, ale nie wszystko okazało się tak proste, jak miałam nadzieję.
Niemcy były piękne, a Peter był zachwycony powrotem do ojczyzny. Ale dla mnie było to trudne. Tęskniłam za rodziną i przyjaciółmi. A rodzina Petera… cóż, w najlepszym razie była uprzejma. Jego rodzice, Ingrid i Klaus, nie mówili zbyt dobrze po angielsku, ale rozumiałam więcej niemieckiego, niż im się wydawało.
Na początku nie przeszkadzała mi bariera językowa. Myślałam, że dzięki temu będę miała czas, aby nauczyć się więcej niemieckiego i wtopić się w grupę. Ale potem zaczęły się komentarze.
Rodzina Petera często nas odwiedzała, zwłaszcza Ingrid i siostra Petera, Klara. Siedzieli w salonie i rozmawiali po niemiecku. Ja byłam w kuchni lub zajmowałam się naszym dzieckiem i udawałam, że nie zauważam, kiedy rozmowa schodziła na mnie.
„Ta sukienka… zupełnie jej nie pasuje” – powiedziała kiedyś Ingrid, nie starając się nawet ściszyć głosu.
„Tak bardzo przytyła w tej ciąży” – dodała Klara z uśmiechem.
Spojrzałam w dół na swój spuchnięty brzuch, a moje ręce automatycznie wygładziły materiał. Tak, byłam w ciąży, tak, przytyłam, ale ich słowa i tak mnie zraniły. Zachowywały się tak, jakbym nie mogła ich zrozumieć, a ja nigdy nie dałam im do zrozumienia, że potrafię. Nie chciałam robić sceny, ale w głębi duszy chciałam zobaczyć, jak daleko się posuną.
Pewnego popołudnia podsłuchałam coś, co dotknęło mnie jeszcze głębiej.
„Wygląda na zmęczoną” – zauważyła Ingrid, nalewając herbatę, a Klara skinęła głową. „Ciekawe, jak sobie poradzi z dwójką dzieci?”.
Klara pochyliła się, nieco ściszając głos. „Nadal nie jestem pewna co do pierwszego dziecka. On nawet nie jest podobny do Petera”.
Zamarłam, stojąc z boku. Poczułam skurcz w żołądku. Rozmawiały o naszym synu.
Ingrid westchnęła. „Jego rude włosy… nie pochodzą z naszej strony rodziny”.
Klara zachichotała. „Może nie powiedziała wszystkiego Peterowi”.
Oboje cicho się roześmiali, a ja stałam oszołomiona i nie mogłam się ruszyć. Jak mogli coś takiego powiedzieć? Chciałam na nich nakrzyczeć, powiedzieć, że się mylą, ale milczałam, a ręce mi drżały. Nie wiedziałam, co robić.
Kolejna wizyta po urodzeniu naszego drugiego dziecka była najtrudniejsza. Byłam wyczerpana próbami radzenia sobie z noworodkiem i naszym maluchem. Ingrid i Klara przyjechały, uśmiechały się i gratulowały, ale czułam, że coś jest nie tak. Szeptały między sobą, kiedy myślały, że ich nie widzę, a w powietrzu unosiło się napięcie.
Kiedy siedziałam i karmiłam dziecko w innym pokoju, słyszałam, jak rozmawiają cichymi głosami. Przychyliłam się bliżej drzwi, nasłuchując.
„Ona nadal nie wie, prawda?” – szepnęła Ingrid.
Klara cicho się zaśmiała. „Oczywiście, że nie. Peter nadal nie powiedział jej prawdy o pierwszym dziecku”.
Moje serce zaczęło bić szybciej. Prawdy? O naszym pierwszym dziecku? O czym oni rozmawiali?
Poczułem, jak przyspiesza mi puls, a fala zimnego strachu ogarnia mnie. Wiedziałam, że nie powinnam podsłuchiwać, ale nie mogłam się powstrzymać. O czym one mogły mówić? Musiałam dowiedzieć się więcej, ale ich głosy ucichły, gdy przeszły do innego pokoju. Zamarłam w miejscu, a myśli zaczęły mi się kotłować w głowie.
Czego Peter mi nie powiedział? I jaka była ta „prawda” o naszym pierwszym dziecku?
Wstałam, nogi mi drżały, i zawołałam Petera do kuchni. Wszedł, wyglądając na zdezorientowanego. Z trudem zachowywałam spokojny głos.
„Peter”, szepnęłam, „co się dzieje z naszym pierwszym dzieckiem? Dlaczego mi nie powiedziałeś?”.
Jego twarz zbladła, oczy rozszerzyły się w panice. Przez chwilę milczał. Potem westchnął ciężko i usiadł, chowając twarz w dłoniach.
„Nie wiesz o czymś” – Peter podniósł na mnie wzrok, a na jego twarzy malowało się poczucie winy. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zawahał się, wpatrując się w podłogę. „Kiedy urodziłaś nasze pierwsze dziecko…” Zrobił pauzę, biorąc głęboki oddech. „Moja rodzina… naciskała mnie, żebym zrobił test na ojcostwo”.
Wpatrywałam się w niego, próbując zrozumieć to, co właśnie powiedział. „Test na ojcostwo?” – powtórzyłam powoli, jakby wypowiedzenie tego na głos pomogło mi to zrozumieć. „Dlaczego? Dlaczego oni…?”
„Myśleli… że czas był zbyt bliski momentowi, kiedy zakończyłaś swój ostatni związek” – powiedział, a jego głos się załamał. „I rude włosy… Powiedzieli, że dziecko nie może być moje”.
Mrugnęłam, kręciło mi się w głowie. „Więc zrobiłeś test? Za moimi plecami?”.
Peter wstał, ręce mu drżały. „To nie dlatego, że ci nie ufałem! Nigdy w ciebie nie wątpiłem” – powiedział szybko. „Ale moja rodzina nie mogła tego zaakceptować. Byli przekonani, że coś jest nie tak. Ciągle naciskali na mnie. Nie wiedziałem, jak to zatrzymać”.
„I co pokazał test, Peter?” – zapytałam, podnosząc głos. „Co powiedział?”
Przełknął ślinę, a jego oczy wypełniły się żalem. „Powiedział… powiedział, że nie jestem ojcem”.
Pokój jakby się wokół mnie zamknął. „Co?” – wyszeptałam, z trudem łapiąc oddech. „Nigdy cię nie zdradziłem! Jak to możliwe…”.
Peter podszedł bliżej, desperacko próbując wyjaśnić. „Ja też nie rozumiem. Wiem, że to moje dziecko pod każdym względem. Ale test… wynik był negatywny. Moja rodzina nie uwierzyła mi, kiedy powiedziałem, że jest pozytywny. Musiałem się przyznać”.
Odsunęłam się od niego, całe moje ciało drżało. „I ty też w to wierzyłeś? Przez lata? I nie powiedziałeś mi? To nie może być prawda!” Płakałam, czując, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. „Musimy zrobić jeszcze jeden test! Musimy…”
Twarz Petera skrzywiła się, kiedy sięgnął po moje ręce, ale je cofnęłam. „Dlaczego tego nie rozumiesz?” – powiedział, patrząc mi w oczy. „Czas… Zaczęliśmy się spotykać tak szybko po tym, jak zerwałaś ze swoim byłym. Musiałaś zajść w ciążę, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Test nie zmienił mojego stosunku ani do ciebie, ani do naszego syna. Nie obchodziło mnie, czy będzie moim dzieckiem. Chciałem być z tobą, więc chętnie go przyjąłem”.
Potrząsnęłam głową, łzy spływały mi po twarzy. „Powinieneś mi był zaufać” – powiedziałam drżącym głosem. „Nawet nie podejrzewałam, że to nie jest twoje dziecko. Skąd miałam to wiedzieć? Wychowywaliśmy go razem. Byłeś jego ojcem. Moglibyśmy sobie z tym poradzić razem, Peter, ale zamiast tego mnie okłamałeś. Trzymałeś tę tajemnicę, podczas gdy ja żyłam w niewiedzy”.
„Wiem” – wyszeptał Peter, a jego oczy wypełniły się żalem. „Bałem się. Ale bardziej niż czegokolwiek innego na świecie chciałem mieć z tobą rodzinę. Moi rodzice nie pozwoliliby na to, ale nie chciałem, żebyś myślała, że wątpię w ciebie. Nigdy w ciebie nie wątpiłem”.
Cofnęłam się o krok, czując, że nie mogę oddychać. „Potrzebuję powietrza”.
Peter wyciągnął rękę, ale odwróciłam się i wyszłam z kuchni na chłodną noc. Powietrze uderzyło mnie w twarz, ale nie uspokoiło burzy wewnątrz mnie. Jak mógł to zrobić? Myślałam o naszym synu, o tym, jak Peter trzymał go na rękach, kiedy się urodził, jak bardzo go kochał. To wszystko nie pasowało do tego, co właśnie mi powiedział. Czułam się zdradzona, zagubiona.
Przez kilka minut stałam i patrzyłam na gwiazdy, próbując to wszystko poukładać. Chociaż chciałam krzyczeć, płakać, rozumiałam, że Peter nie był złym człowiekiem. Był przerażony. Jego rodzina popchnęła go do tego, a on popełnił straszny błąd, ukrywając to przede mną. Ale mimo wszystko pozostał przy mnie, przy naszym synu, przez te wszystkie lata. Kłamał, ale nie z okrucieństwa.
Otarłam łzy z oczu i wzięłam głęboki oddech. Musiałam wrócić do domu. Nie mogliśmy zostawić wszystkiego tak, jak było. Nie z naszą rodziną.
Kiedy wróciłam do kuchni, Peter siedział przy stole z twarzą schowaną w dłoniach. Podniósł głowę, kiedy mnie usłyszał, miał czerwone i opuchnięte oczy.
„Bardzo mi przykro” – wyszeptał. „Tak mi przykro”.
Wzięłam głęboki oddech i skinęłam głową. Potrzebowałam czasu, aby całkowicie się z tym pogodzić, ale wiedziałam, że nie możemy porzucić wszystkiego, co zbudowaliśmy. Mieliśmy rodzinę i pomimo tego wszystkiego nadal go kochałam.
„Poradzimy sobie z tym” – szepnęłam. „Razem”.