Myślałam, że spotkanie z rodzicami mojego narzeczonego będzie kolejnym krokiem w kierunku naszej przyszłości, ale jedna katastrofalna kolacja ujawniła całą prawdę o świecie Richarda. Pod koniec tego wieczoru nie miałam innego wyboru, jak tylko odwołać ślub.
Nigdy nie sądziłam, że będę w stanie odwołać ślub. Ale życie potrafi zaskakiwać, prawda?
Jestem jedną z tych osób, które wolą podejmować poważne decyzje po rozmowie z przyjaciółmi i rodziną i dowiedzeniu się, co o tym sądzą. Ale tym razem po prostu wiedziałem, że muszę to zrobić.
Wiedziałem, że muszę odwołać ślub, ponieważ to, co wydarzyło się tego dnia w restauracji, było czymś, czego się nie spodziewałem.
Zanim opowiem ci o tym dniu, pozwól, że opowiem ci trochę o moim narzeczonym Richardzie. Poznałam go w pracy, kiedy dołączył jako młodszy kierownik w dziale księgowości. Nie wiem, co to było, ale coś mnie w nim pociągało. Coś, co sprawiło, że od razu zwróciłam na niego uwagę.
Richard pasował do definicji przystojnego mężczyzny. Wysoki, stylowe włosy, ciepły uśmiech i świetne poczucie humoru. Szybko stał się ulubieńcem biura i wkrótce zaczęliśmy rozmawiać podczas przerw na kawę.
Zaczęliśmy spotykać się około siedem tygodni po jego przyjeździe i zdałam sobie sprawę, że był wszystkim, czego szukałam w partnerze. Pewny siebie, miły, odpowiedzialny i zorientowany na rozwiązywanie problemów. Dokładnie takiego mężczyzny potrzebowała taka niezdarna kobieta jak ja.
Nasz związek rozwijał się szybko. Moim zdaniem zbyt szybko. Richard oświadczył się zaledwie sześć miesięcy po tym, jak zaczęliśmy się spotykać, a ja byłam tak wciągnięta w wir romansu, że zgodziłam się bez wahania.
Wszystko w nim wydawało się idealne, z wyjątkiem jednej rzeczy: nie poznałam jeszcze jego rodziców. Mieszkali w innym stanie, a Richard zawsze miał wymówkę, dlaczego nie mogliśmy ich odwiedzić. Ale jak tylko dowiedzieli się, że jesteśmy zaręczeni, nalegali na spotkanie ze mną.
„Polubią cię — zapewnił Richard, ściskając moją dłoń. „Zarezerwowałem nam stolik w tym nowym, eleganckim miejscu w centrum na piątkowy wieczór”.
Następne kilka dni spędziłam w panice. W co ja się ubiorę? Co jeśli mnie nie polubią? Co jeśli powiedzą Richardowi, żeby mnie rzucił?
Przysięgam, że przymierzyłam około tuzina strojów, zanim zdecydowałam się na klasyczną czarną sukienkę. Chciałam wyglądać wyrafinowanie, ale nie zbyt elegancko.
W piątek wróciłam wcześnie z pracy i przygotowałam się. Bez makijażu, urocze czarne buty na obcasie, mini torebka i naturalne włosy. Chciałam, aby wszystko było proste, ale idealne na tę okazję. Niedługo potem przyjechał po mnie Richard.
„Wyglądasz cudownie, kochanie!” — powiedział, błyskając uśmiechem, który uwielbiałam. „Gotowa?
Przytaknęłam, próbując uspokoić nerwy. „Naprawdę mam nadzieję, że mnie polubią”.
„Spodoba ci się, kochanie”, wziął mnie za rękę. „W końcu masz wszystko, czego rodzic chciałby od partnera swojego dziecka. Jesteś niesamowita w środku”.
W tym momencie poczułam ulgę, ale nadal nie byłam gotowa na dramat, który miał się wkrótce rozwinąć.
Kilka minut później weszliśmy do restauracji, która wyglądała niesamowicie. Z sufitu zwisały kryształowe żyrandole, a w powietrzu unosiła się delikatna muzyka fortepianowa. Było to miejsce, w którym nawet szklanki do wody wyglądały na drogie.
Zauważyliśmy rodziców Richarda przy stoliku przy oknie. Jego matka, Isabella, drobna kobieta z idealnie ułożonymi włosami, wstała, gdy podeszliśmy. Tymczasem jego ojciec, Daniel, wyglądający raczej surowo, pozostał na swoim miejscu.
„Och, Richard!” — gruchnęła jego matka, gdy podeszliśmy do niej, całkowicie mnie ignorując. Przytuliła mocno Richarda, a następnie trzymała go na wyciągnięcie ręki. „Wyglądasz tak słabo. Straciłeś na wadze? Czy jesz wystarczająco dużo?”
Stałam tam niezręcznie, aż Richard w końcu sobie o mnie przypomniał.
„Mamo, tato, to jest Clara, moja narzeczona.
Jego matka obejrzała mnie od stóp do głów.
„O tak, cześć kochanie — uśmiechnęła się, ale uśmiech nie dotarł do jej oczu.
Jego ojciec tylko nucił.
Kiedy usiedliśmy, próbowałam nawiązać rozmowę.
„Tak miło w końcu was poznać. Richard tyle mi o was opowiadał”.
Zanim którykolwiek z nich zdążył odpowiedzieć, pojawił się kelner z menu. Kiedy je przeglądaliśmy, zauważyłam, że matka Richarda pochyla się nad nim.
„Och, kochanie”, powiedziała głośnym szeptem, ”czy chcesz, żeby mama zamówiła dla ciebie? Wiem, jak bardzo jesteś przytłoczony zbyt dużym wyborem”.
Co do…”, pomyślałam.
Richard miał trzydzieści lat, a Isabella traktowała go jakby miał osiem. Ale ku mojemu zaskoczeniu, tylko skinął głową. Myślałam, że powie jej, żeby przestała traktować go jak dziecko, ale myliłam się.
„Dzięki, mamo”, powiedział. „Wiesz, że mi się podoba.
Próbowałam złapać wzrok Richarda, ale był skupiony na swojej matce. Zaczęła zamawiać najdroższe dania z menu dla nich obojga. Homara, żeberka i butelkę wina za 200 dolarów.
Kiedy nadeszła moja kolej, zamówiłem proste danie z makaronem. Byłem zbyt oszołomiony, by mieć apetyt.
Gdy czekaliśmy na nasze jedzenie, Daniel w końcu zwrócił się bezpośrednio do mnie.
„Więc, Claro”, powiedział, jego głos był ochrypły. „Jakie masz zamiary wobec naszego syna?
Prawie zakrztusiłam się wodą. „Przepraszam?”
„Cóż, planujesz go poślubić, prawda? Jak zamierzasz się nim opiekować? Wiesz, że potrzebuje wyprasowanych ubrań i nie może spać bez swojej specjalnej poduszki”.
Spojrzałam na Richarda, oczekując, że podskoczy i powie ojcu, że to było niewłaściwe. Ale on po prostu siedział i milczał.
„Ja… eee…” jąkałam się. „Nie omawialiśmy jeszcze tych szczegółów”.
„Będziesz musiała się szybko nauczyć, kochanie — wtrąciła Isabella. „Nasz Richie jest bardzo wymagający. Codziennie musi jeść kolację punktualnie o szóstej i nawet nie myśl o podawaniu mu warzyw. On ich nie tknie”.
Dobra, nie na to się pisałam, pomyślałam. Co się dzieje? Dlaczego Richard nie powiedział nic swoim rodzicom? Dlaczego pozwalał im traktować go jak dziecko?
W tym momencie kelner podszedł z jedzeniem, ratując mnie od konieczności odpowiedzi na chwilę. Gdy jedliśmy, rodzice Richarda kontynuowali zamieszanie wokół niego.
Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, gdy zobaczyłam, jak Isabella kroi dla niego stek, a Daniel ciągle przypomina mu, by użył serwetki. Byłam oszołomiona.
Tak jak się spodziewałam, mój apetyt zniknął i po prostu siedziałam, dłubiąc w makaronie. Zastanawiałam się, dlaczego tego nie przewidziałam. Dlaczego Richard tak niechętnie przychodził ze mną do domu moich rodziców, kiedy się spotykaliśmy?
Teraz wszystkie jego wymówki miały sens.
Gdy kolacja dobiegła końca, odetchnęłam z ulgą, myśląc, że najgorsze już za nami. Ale nie… koszmarna kolacja właśnie osiągnęła swój punkt kulminacyjny.
Kiedy kelner przyniósł rachunek, Isabella wyrwała go, zanim ktokolwiek zauważył. Szczerze mówiąc, myślałem, że zrobiła to, bo nie chciała, żebym płacił z grzeczności, ale to, co powiedziała później, sprawiło, że patrzyłem na nią z rozszerzonymi oczami.
„Cóż, kochanie, myślę, że sprawiedliwie będzie, jeśli podzielimy się po połowie, prawda? — Uśmiechnęła się do mnie. „W końcu jesteśmy teraz rodziną”.
Zamówili jedzenie i wino warte setki dolarów, podczas gdy ja zjadłem danie z makaronem za 20 dolarów. A teraz oczekiwali, że zapłacę połowę? Nie ma mowy!
Oszołomiona spojrzałam na Richarda, po cichu błagając go, by coś powiedział. Oczekiwałam, że stanie w mojej obronie i powie mojej matce, jak śmiesznie brzmiała. Ale mężczyzna po prostu siedział, unikając mojego spojrzenia.
W tym momencie wszystko stało się jasne. Nie chodziło tylko o kosztowną kolację. Chodziło o moją przyszłość, jeśli poślubię Richarda. Poślubiłabym też jego rodziców.
Wzięłam więc głęboki oddech i wstałam.
„Właściwie — zaczęłam spokojnym głosem — myślę, że sama zapłacę za kolację.
Podczas gdy Richard i jego rodzice patrzyli na mnie, wyciągnęłam portfel i położyłam na stole wystarczająco dużo pieniędzy, aby zapłacić za makaron i hojny napiwek.
„Ale… — zaprotestowała Isabella. „Jesteśmy rodziną!”
„Nie, nie jesteśmy — powiedziałem, patrząc jej prosto w oczy. „I nie będziemy.”
Następnie odwróciłam się do Richarda, który w końcu napotkał moje spojrzenie. Wyglądał na zdezorientowanego, jakby nie mógł zrozumieć, co się dzieje.
„Richard — powiedziałam cicho — zależy mi na tobie. Ale to… to nie jest przyszłość, której chcę. Nie potrzebuję dziecka do opieki. Potrzebuję partnera. I nie sądzę, żebyś był na to gotowy”.
Zdjęłam obrączkę i położyłam ją na stole.
„Przykro mi, ale ślub został odwołany”.
Z tymi słowami odwróciłam się i wyszłam z restauracji, zostawiając za sobą trzy oszołomione twarze.
Gdy wyszedłem na chłodne nocne powietrze, poczułem, że ciężar spadł mi z ramion. Tak, to było bolesne. Tak, będzie niezręcznie w pracy. Ale wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję.
Następnego ranka zwróciłam suknię ślubną.
Gdy sprzedawczyni przyjmowała mój zwrot, zapytała, czy wszystko w porządku.
Uśmiechnęłam się, czując się lżej niż od miesięcy. „Wiesz co? Wszystko będzie.”
Powiedziawszy to, zdałam sobie sprawę, że najodważniejszą rzeczą, jaką można zrobić, jest zrezygnowanie z czegoś, co nam nie odpowiada. Może to być bolesne w danym momencie, ale na dłuższą metę jest to najlepsza rzecz, jaką możesz dla siebie zrobić.
Zgadzasz się ze mną?
