Przez trzydzieści lat byłem oszukiwany. Myślałem, że moi rodzice mnie porzucili i adoptowali. Myślałem, że nie byłem mile widziany. Ale kiedy trafiłem do sierocińca, który miał być moim pierwszym domem, odkryłem coś, na co nic – absolutnie nic – nie mogło mnie przygotować.
Miałem trzy lata, kiedy to wszystko się zaczęło. Ojciec położył mi ciężką dłoń na ramieniu i posadził mnie na kanapie.
„Kochanie, musisz o czymś wiedzieć”.
Ścisnęłam mojego ulubionego pluszowego królika i spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami.
„Twoi prawdziwi rodzice nie mogli się tobą opiekować” – powiedział łagodnie. „Więc twoja mama i ja wkroczyliśmy do akcji. Adoptowaliśmy cię, aby zapewnić ci lepsze życie”.
Sześć miesięcy później moja mama zginęła w wypadku samochodowym. Prawie jej nie pamiętam, tylko czułość jej dotyku i ciepło jej głosu. Potem zostaliśmy tylko ja i mój tata.
Kiedy miałam sześć lat, nie potrafiłam zawiązać butów. Sfrustrowana zaczęłam płakać. Tata westchnął głośno i mruknął: „Może tę upartość odziedziczyłaś po swoich prawdziwych rodzicach”.
W wieku nastoletnim przestałam zadawać pytania. Dał mi jedną kartkę papieru, certyfikat z moim imieniem, datą i pieczęcią. Był to jedyny raz, kiedy odważyłam się poprosić o dokumenty adopcyjne.
„Widzisz? Dowód” – powiedział.
Wpatrywałam się w to, czując, że czegoś brakuje. Nie miałam jednak powodu, by w niego wątpić. Dlaczego miałabym to robić?
Wtedy poznałam Matta.
On dostrzegł we mnie coś, czego nikt inny nie zauważył. „Nie mówisz zbyt wiele o swojej rodzinie” – zauważył pewnego wieczoru.
Wzruszyłem ramionami. „Nie ma o czym mówić”.
Wyłącznie w celach ilustracyjnych
Jednak było o czym mówić. Mówił o moich „prawdziwych rodzicach”, jakbym była ciężarem, który został mu przekazany. Szepty moich kolegów z klasy, pytających, czy kiedykolwiek zostanę „odesłana z powrotem”.
„Czy kiedykolwiek zagłębiałaś się w swoją przeszłość?” – zapytał mnie pewnego wieczoru Matt.
„Nie. Mój tata powiedział mi już wszystko”.
„Jesteś tego pewna?”
To pytanie nie dawało mi spokoju.
Postanowiłam więc po raz pierwszy w życiu poznać prawdę.
Kiedy ojciec poinformował mnie, że zostałam adoptowana, pojechaliśmy z Mattem samochodem do sierocińca. Kiedy weszliśmy, moje ręce zaczęły drżeć. Starsza kobieta przywitała nas ciepłym uśmiechem i zapytała, w czym może pomóc.
„Zostałem adoptowany stąd, gdy miałem trzy lata” – wyjaśniłem drżącym głosem. „Chciałbym dowiedzieć się więcej o moich biologicznych rodzicach”.
Kobieta skinęła głową i zaczęła pisać na komputerze.
W końcu podniosła wzrok, a jej twarz była nie do odczytania.
„Przykro mi” – powiedziała powoli. „Nie mamy tu żadnych danych na twój temat”.
Zaniemówiłam. „Co?”.
„Jest pani pewna, że to właściwy sierociniec?”.
„Tak!” – nalegałam, podnosząc głos. „To jest to miejsce. Mój tata zabierał mnie tu co roku. Pokazał mi to miejsce!”.
Pokręciła głową. „Gdyby pani tu była, mielibyśmy dane. Ale nic nie ma. Bardzo mi przykro”.
Wyłącznie w celach ilustracyjnych.
Czułam się, jakby ktoś wyrwał mi ziemię spod nóg.
W drodze powrotnej do domu panowała cisza. Matt spoglądał na mnie z troską, ale nie byłam w stanie wydobyć z siebie ani słowa.
„Wszystko w porządku?” – zapytał w końcu.
Wpatrywałam się w okno. „Nie. Potrzebuję odpowiedzi”.
I doskonale wiedziałam, gdzie je znaleźć.
Kiedy podjechaliśmy pod dom mojego ojca, nie zastanawiałam się ani chwili. Podbiegłam do drzwi i wbiegłam po schodach.
Otworzył drzwi, a na jego twarzy malowało się zdziwienie. „Hej, co tu robisz?”
„Byłam w sierocińcu” – powiedziałam, a mój głos drżał z gniewu. „Nie mają żadnych danych na mój temat. Dlaczego tak twierdzą?”
Przez chwilę nie ruszył się. Potem wydał z siebie długie, zmęczone westchnienie i cofnął się. „Wejdź”.
Ledwo poczekałam, aż usiadł, i zażądałam: „Powiedz mi prawdę. Teraz”.
Przesunął dłonią po twarzy i nagle wyglądał na starszego. „Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie”.
„O czym ty mówisz?” – wyrwało mi się. „Dlaczego mnie okłamałeś?”.
Milczał tak długo, że puls w uszach zaczęło mi dudnić. Potem, głosem tak cichym, że prawie go nie słyszałam, wypowiedział słowa, które zburzyły wszystko, co dotąd wiedziałam.
„Nie zostałaś adoptowana. Jesteś dzieckiem swojej matki… ale nie moim”.
Serce mi zamarło. „Co?”.
„Miała romans” – przyznał z goryczą w głosie. „Kiedy zaszła w ciążę, błagała mnie, żebym został. Zgodziłem się, ale nie mogłem patrzeć na ciebie, nie widząc tego, co mi zrobiła. Więc wymyśliłem historię o adopcji”.
Pokój zaczął się kręcić. „Ty… okłamywałeś mnie przez całe życie?”.
Wyłącznie w celach ilustracyjnych
Nie patrzył mi w oczy. „Byłem zły. Myślałem… że może jeśli uwierzysz, że nie jesteś moja, łatwiej mi będzie to zaakceptować. Może nie nienawidziłbym jej tak bardzo. To było głupie. Przepraszam”.
Drżałam. „Sfałszowałeś dokumenty adopcyjne?”.
„Tak”.
Ta zdrada była dusząca. Dokuczanie, komentarze, wizyty w sierocińcu – nigdy nie chodziło o mnie. Chodziło o niego. O jego ból. O jego urazę.
Wstałam, a nogi mi się uginały. „Nie dam rady” – wyszeptałam. „Byłam tylko dzieckiem. Nie zasłużyłam na to”.
„Wiem” – powiedział łamiącym się głosem. „Wiem, że cię zawiodłem”.
Matt też wstał, zaciskając szczękę i spoglądając gniewnie na mojego ojca. „Chodź” – powiedział cicho. „Idziemy”.
Kiedy szliśmy do drzwi, głos mojego ojca zawołał za mną: „Przepraszam! Naprawdę przepraszam!”.
Ale nie odwróciłam się.
Po raz pierwszy w życiu odchodziłem od przeszłości. I tym razem nie oglądałem się za siebie.
Uwaga: Ta historia jest fikcją literacką inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami. Imiona, postacie i szczegóły zostały zmienione. Wszelkie podobieństwa są przypadkowe. Autor i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za dokładność, interpretacje ani wiarygodność. Wszystkie zdjęcia mają charakter wyłącznie ilustracyjny.