Kiedy w dniu naszego ślubu Lawrence podarował mi ekstrawagancki diamentowy naszyjnik, pomyślałam, że to po prostu przesadny prezent. Nie wiedziałam jednak, że jego „symbol miłości” skrywa w rzeczywistości okrutną tajemnicę…
Obudziłam się w pokoju dla nowożeńców z motylami w brzuchu. W wieku 35 lat nie byłam już młodą panną młodą z gwiazdami w oczach, ale dzisiaj wszystko było inaczej. Moja suknia ślubna wisiała przy oknie, łapiąc poranne światło.
Uśmiechnęłam się, wstałam i podeszłam prosto do niego, przesuwając palcami po delikatnej tkaninie i zatrzymując się, aby złapać oddech przed rozpoczęciem chaosu.
Właśnie w tym momencie drzwi się otworzyły. Do pokoju wpadły druhny panny młodej, a za nimi moja mama i siostra Emily.
„Fryzjer będzie za 20 minut” – ogłosiła mama, spoglądając na zegarek.
Emily delikatnie położyła mi rękę na ramieniu. „Jak się czujesz, Kat?”
„Jestem zdenerwowana. Szczęśliwa. Gotowa” – odpowiedziałam, choć nie byłam pewna tego ostatniego słowa.
Pokój szybko wypełnił się rozmowami, podczas gdy wszyscy zajmowali się przygotowaniami.
Kilka godzin później, w całym tym zamieszaniu, jedna z moich druhen, Lily, nieśmiało podeszła do mnie.
„Katherine…”, powiedziała łagodnym, szybkim głosem. „Lawrence prosi o spotkanie z tobą. Powiedział, że to bardzo ważne…”.
Zmarszczyłam brwi. „Przed ceremonią? Czy on nie wie, że to zły znak?”.
„Był dziwnie spięty z tego powodu” – powiedziała Lily, kręcąc rękami. „Powiedział, że ma dla ciebie coś wyjątkowego”.
Emily złapała moje spojrzenie z drugiego końca pokoju i uniosła pytająco brew. Coś ścisnęło mnie w środku i chociaż nie potrafiłam jeszcze zrozumieć dlaczego, w moim wieku nauczyłam się ufać temu uczuciu.
„Mamo, dziewczyny, czy mogłybyście zostawić nas na chwilę?” – poprosiłam.
Mama wyprowadziła druhny z pokoju, ale Emily została.
— Reklama —
„Chcesz, żebym została?” — zapytała.
„Nic mi nie będzie” — zapewniłam ją. „Czy mogłabyś przynieść mi herbatę? Rumianek uspokoi moje nerwy”.
Emily zawahała się, po czym szybko mnie objęła. „Zabierz go stąd jak najszybciej. To zdecydowanie zły znak” – powiedziała pół żartem, pół serio.
Następnie wymknęła się, zamykając za sobą drzwi.
Lawrence wszedł niemal natychmiast. Od razu zauważyłam dziwne napięcie w jego oczach, które sprawiło, że poczułam się nieswojo.
„Wyglądasz wspaniale” – powiedział.
„Nie powinieneś mnie jeszcze widzieć” – odpowiedziałam.
„Wiem, wiem. To zajmie tylko chwilę” – powiedział i wyjął zza pleców czerwone aksamitne pudełeczko. „Chciałem ci to podarować. Otwórz je”.
Wzięłam pudełko z uśmiechem i powoli podniosłam pokrywkę. W środku leżał diamentowy naszyjnik, tak duży i efektowny, że aż sapnęłam. Kamienie mieniły się w świetle i rozsypywały tęczę po ścianach.
Było piękne… ale to nie było w moim stylu.
„Lawrence, to…”. Z trudem dobierałam słowa, starając się zachować uśmiech. „To zbyt wiele”.
„Bzdura. Będziesz w nim wyglądać niesamowicie, a dziś zasługujesz na coś tak wspaniałego. To symbol mojej miłości” – nalegał, wyjmując naszyjnik z pudełka. „Obiecujesz, że założysz go podczas ceremonii?”.
Zamilkł, a ja znów poczułam to samo instynktowne uczucie, które towarzyszyło mi wcześniej. Ten naszyjnik zupełnie nie pasował do mojego stylu. Wolałam proste, eleganckie rzeczy. Lawrence o tym wiedział. A przynajmniej tak mi się wydawało.
„Doceniam ten gest, kochanie, naprawdę. Ale ten naszyjnik… nie pasuje do mnie” – przyznałam się niepewnie.
Na ułamek sekundy jego twarz stała się surowa, a potem rozjaśniła się błagalnym uśmiechem. „Proszę, Catherine. To będzie dla mnie bardzo ważne – pokazać twojej rodzinie, że będę traktował cię tak, jak na to zasługujesz. Że stać mnie na to. Tylko ten jeden raz, przysięgam”.
Zawahałam się, ale skinęłam głową. „Oczywiście, kochanie”.
Na jego twarzy pojawiła się ulga, gdy zapinał mi na szyi ciężki naszyjnik. Diamenty były zimne i ciężkie na mojej skórze. Nienawidziłam tego, ale on wyglądał na zadowolonego.
„Idealnie” – szepnął, całując mnie w policzek. „Do zobaczenia przed ołtarzem”.
Kiedy wyszedł, stałam przed lustrem. Naszyjnik zbytnio rzucał się w oczy i czułam się nieswojo.
Dlaczego?
Moje palce automatycznie sięgnęły pod diamenty do blizny po oparzeniu na obojczyku. Dostałam ją po strasznym wypadku w kuchni w dzieciństwie i nie mogłam nie zauważyć, że te duże diamenty całkowicie ją zakrywają.
Ta świadomość znów ścisnęła mi serce, ale nie mogłem zrozumieć dlaczego. Kilka minut później do pokoju wpadła Emily, zdyszana i z dzikim spojrzeniem.
„Nie możesz za niego wyjść!” – łapała powietrze, a jej twarz była blada. Podniosła palec i wskazała na moją szyję. „Ten naszyjnik to nie tylko prezent. Wiem wszystko”.
„O czym ty mówisz?” – zapytałam cicho, patrząc na nią z przerażeniem.
„Wracałam z twoją herbatą, kiedy usłyszałam, jak Lawrence rozmawia ze swoim drużbą w korytarzu tuż przed pokojem pana młodego. Nie zauważyli mnie”. Ręce Emily zadrżały, gdy słowa wydostały się z jej ust. „Powiedział, cytuję: »Złapała przynętę. Teraz nikt nie zobaczy tej brzydkiej blizny«”.
Powietrze opuściło moje płuca. „Co?”.
„Ten podły, dwulicowy łotr śmiał się z tego! Naszyjnik nie jest prezentem. Ma ukryć twoją bliznę, ponieważ on się jej wstydzi”. Głos Emily zadrżał z gniewu. „To nie wszystko. Cieszył się z małżeństwa z naszą rodziną, z kontaktów, które ojciec może mu zapewnić, pomimo twojej „wady”. To jego słowa”.
Pokój zakręcił mi się w głowie, kiedy opadłam na krzesło przy oknie.
Nagle zrozumiałam, co czułam w głębi serca, i wszystkie drobne momenty z Lawrence’em nabrały sensu – to, jak subtelnie kierował wyborem mojej garderoby, jego żywe zainteresowanie kontaktami biznesowymi mojego ojca i to, jak zawsze odradzał mi sukienki z głębokim dekoltem, odsłaniającym moją bliznę.
„Jesteś absolutnie pewien, że tak powiedział?” – zapytałam cicho.
„Kat, nie wymyśliłbym tego. Tylko nie dzisiaj”. Oczy Emily wypełniły się łzami. „On cię nie kocha. Kocha to, co możesz mu dać. To, co może mu dać nasza rodzina”.
Powoli wstałam i spojrzałam przez okno: ciężar naszyjnika nagle stał się nie do zniesienia.
Przez szybę widziałam ogród, w którym rzędy białych krzeseł czekały na naszych gości. Kompozycje kwiatowe, nad których tworzeniem spędziłam miesiące. Ołtarz, przed którym miałam poświęcić swoje życie człowiekowi, który przez cały ten czas mnie okłamywał.
„Co zamierzasz zrobić?” – zapytała Emily.
Kiedy wzięłam głęboki oddech, ogarnęło mnie spokojne zrozumienie. Nie takie, które wynika z naiwności, ale takie, które pochodzi ze świadomości tego, kim jesteś i na co zasługujesz.
„Wyjdę za niego za mąż” – powiedziałam, odwracając się twarzą do siostry.
„Co? Słyszałaś, co właśnie powiedziałam?” – głos Emily podniósł się z niedowierzaniem.
„Pójdę do ołtarza” – kontynuowałam – „mając na sobie ten naszyjnik. A potem sprawię, że wszyscy dowiedzą się, kim naprawdę jest Lawrence”.
Twarz Emily powoli zmieniła się z zszokowanej w pełną zrozumienia. Na jej ustach pojawił się mały, gniewny uśmiech. „Zawsze mówiłam, że jesteś najmądrzejsza z nas”.
Godzinę później podeszłam do ołtarza. Zagrała muzyka, goście wstali, a Lawrence czekał przy ołtarzu, a na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmiech, gdy zauważył błyszczący naszyjnik na mojej szyi.
Kiedy podszedłem do niego, mistrz ceremonii rozpoczął swoją tradycyjną przemowę. „Drodzy państwo, zebraliśmy się tu dzisiaj, aby świadczyć o związku Catherine i Lawrence’a w świętym związku małżeńskim…”.
Lawrence wziął moje dłonie w swoje, a jego kciuki gładziły kręgi na moich dłoniach. Kilka godzin temu uznałabym to za pocieszający, pełen miłości gest. Teraz jednak wiedziałam, że wszystko to było częścią jego manipulacji.
„Małżeństwo to święta więź” – kontynuował ksiądz – „zobowiązanie zawarte w uczciwości i miłości”.
Spojrzałam Lawrence’owi w oczy. Czy on mnie w ogóle widział? A może tylko te drzwi, które mogę dla niego otworzyć?
„Czy bierzesz, Catherine, Lawrence’a za męża, aby go kochać i szanować od tego dnia, na dobre i na złe, w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i w chorobie, aż śmierć was rozłączy?” – zapytał ksiądz.
W sali zapadła cisza. Lawrence lekko ścisnął moje dłonie, a jego uśmiech był pewny siebie.
Zamiast odpowiedzieć, puściłam jego ręce i sięgnęłam w górę, rozpinając naszyjnik. Upadł on na ziemię z hukiem, który odbił się echem w nagłej ciszy.
„Nie mogę tego zrobić” – powiedziałam głośno, zwracając się do zgromadzonych gości. „Odmawiam poślubienia człowieka, który wstydzi się mnie, prawdziwej mnie. Mężczyzny, który widzi we mnie nagrodę, którą trzeba wygrać”.
Twarz Lawrence’a zbladła. „Katherine, o czym ty mówisz?”
„Zapytajcie go, dlaczego naprawdę podarował mi ten naszyjnik” – powiedziałam mojej rodzinie i przyjaciołom, wskazując na ziemię. „Zapytajcie go, co chciał ukryć, a potem zapytajcie, co miał nadzieję zyskać dzięki małżeństwu z moją rodziną”.
Lawrence próbował wziąć mnie za rękę. „Kochanie, proszę. Po prostu się denerwujesz. Porozmawiajmy o tym na osobności”.
Cofnęłam się. „Nie kochasz mnie. Podoba ci się idea mnie, drzwi, które moja rodzina może ci otworzyć, dostęp, jaki zapewnia moja rodzina. Ale nie ja, ze wszystkimi zaletami i wadami, które sprawiają, że jestem taka, jaka jestem”.
„To nieprawda” – zaprotestował Lawrence, ale jego wzrok nerwowo skierował się na mojego ojca siedzącego w pierwszym rzędzie.
„Nieprawda? To dlaczego śmiałeś się ze swoim drużbą z tego, jak „złapałam przynętę” i jak teraz „nikt nie zobaczy tej brzydkiej blizny”? Dotknęłam śladu na obojczyku. „Czy to nie były twoje słowa?”.
Drużba Lawrence’a poruszył się niespokojnie, a po tłumie przetoczył się szmer.
„Ja… nie miałem na myśli…” Lawrence zaczął się jąkać, po czym odchrząknął. „Możemy o tym porozmawiać… Ja… Mogę wynagrodzić ci moje winy!”
„Nie, nie możesz” – odpowiedziałam, potrząsając głową. „Nie chcę, żebyś to robił”.
Więc podniosłam suknię i wróciłam do ołtarza, czując, jak moje wnętrze rozluźnia się po raz pierwszy od czasu, gdy Lily powiedziała, że Lawrence ma dla mnie coś wyjątkowego.
Emily szybko dołączyła do mnie, obejmując mnie ramieniem.
„To było super” – szepnęła, kiedy wyszłyśmy z kościoła.
„To była prawda” – odpowiedziałam z uśmiechem, mimo że byłam zdenerwowana.
Na zewnątrz kościoła słońce jasno świeciło i ogrzewało moją twarz.
Mój tata dogonił nas, a na jego twarzy malowało się zaniepokojenie. „Wszystko w porządku?” – zapytał.
„Teraz tak” – odpowiedziałam, i to była prawda.
„Co mogę zrobić?” – zapytał.
„Pomóż mi wyjaśnić i przeprosić wszystkich, których zaprosiliśmy. A potem może zaprosisz mamę i zjesz lody razem ze mną i Emily?” – zaproponowałam.
Ojciec uśmiechnął się. „Zrobimy tak”.
Kilka godzin później moja mama, ojciec, siostra i ja siedzieliśmy w obskurnej lodziarni, ubrani w eleganckie stroje. Nadal miałam na sobie suknię ślubną i wszyscy patrzyli na nas dziwnie.
Ale śmialiśmy się radośnie.
Patrząc na nich, kiedy dzieliliśmy się największą porcją lodów bananowych w historii, zrozumiałam, że mam ogromne szczęście nie tylko dlatego, że byliśmy uprzywilejowani, ale także dlatego, że miałam ich bezwarunkową miłość.
Nikt, kto naprawdę się o mnie troszczył, nigdy nie poprosiłby mnie, żebym się zakryła.
I chociaż wcześniej nigdy świadomie nie ukrywałam swojej blizny, wtedy postanowiłam, że będę ją pokazywać wszystkim. Wiedziałam też, że muszę zaufać swoim instynktom.
Nigdy nie ignorujcie czerwonych flag!
Myślę, że jeszcze zobaczymy, kto pokocha mnie za wszystko, co mam do zaoferowania… za wady i wszystko inne.