Kiedy zrzędliwy starzec zatrzaskuje drzwi przed natarczywą nastolatką, myśli, że pozbył się jej na zawsze. Ale kiedy huragan zaskakuje ich razem, burza na zewnątrz ujawnia prawdę o jej szokującym związku z jego przeszłością.
Frank przez wiele lat mieszkał samotnie. Cisza mu odpowiadała i już dawno pogodził się z brakiem przyjaciół i rodziny w swoim życiu. Dlatego kiedy pewnego sobotniego poranka usłyszał pukanie do drzwi, był zaskoczony, ale bardziej zirytowany niż zaciekawiony.
Z ciężkim jękiem wstał z fotela. Otworzywszy drzwi, zobaczył stojącą na ganku nastolatkę, nie starszą niż szesnaście lat.
Zanim zdążyła coś powiedzieć, Frank odparł: „Nie chcę nic kupować, nie chcę wstępować do żadnego kościoła, nie wspieram bezdomnych dzieci i kociąt i nie interesuję się kwestiami ekologii”. Nie czekając na odpowiedź, zatrzasnął drzwi.
Odwrócił się, aby odejść, ale zamarł, gdy ponownie zadzwonił dzwonek do drzwi. Westchnął, wrócił do fotela, wziął pilota i zwiększył głośność telewizora.
Na ekranie pojawiło się ostrzeżenie o huraganie w mieście. Frank rzucił na nie krótkie spojrzenie, a następnie potrząsnął głową.
„Dla mnie to nie ma znaczenia” – mruknął. Jego piwnica została zbudowana tak, aby wytrzymać wszystko.
Dzwonek do drzwi nie przestawał dzwonić. Dzwonił raz po raz. Minęło pięć minut, potem dziesięć, potem piętnaście. Każdy dzwonek działał Frankowi na nerwy. W końcu, mrucząc pod nosem, wrócił do drzwi. Zmarszczył brwi i otworzył je.
„Co?! Czego chcesz?!” – warknął, a jego głos rozbrzmiał echem na cichej ulicy.
Dziewczyna stała w miejscu, spokojnie patrząc na niego. „Jesteś Frank, prawda? Muszę z tobą porozmawiać” – powiedziała.
Frank zmrużył oczy. „Załóżmy, że tak. Kim jesteś i dlaczego stoisz na moim ganku? Gdzie są twoi rodzice?”.
„Nazywam się Zoe. Moja mama niedawno zmarła. Teraz nie mam rodziców” – powiedziała spokojnym głosem.
„Nie obchodzi mnie to” – odparł Frank. Chwycił krawędź drzwi i zaczął je zamykać.
Zanim zdążyły się zatrzasnąć, Zoe przycisnęła do niej dłoń. „Nie interesuje cię, dlaczego tu jestem?” – zapytała stanowczym tonem.
„Jedyne, co mnie interesuje” – warknął Frank – „to ile czasu zajmie ci opuszczenie mojej posesji i nigdy więcej tu nie wracać!”. Odepchnął jej rękę od drzwi i zatrzasnął je z taką siłą, że rama zadzwoniła.
Dzwonek do drzwi ucichł. Frank zajrzał przez zasłony i rozejrzał się po podwórku. Było pusto.
Wziął głęboki oddech i odwrócił się, czując się zwycięzcą. Nie wiedział jeszcze, że to dopiero początek jego koszmaru.
Następnego ranka Frank obudził się i zrzędząc, powlókł się do drzwi wejściowych, aby wziąć gazetę.
Jego szczęka opadła, gdy zobaczył, w jakim stanie znajduje się jego dom. Rozbitą jajka spływały po ścianach, a ich lepkie resztki lśniły w promieniach słońca.
Na farbie były nabazgrane wielkimi, czarnymi literami niecenzuralne słowa, które sprawiły, że krew mu się zagotowała.
„Co się dzieje?!” – krzyknął, rozglądając się po ulicy, ale była pusta.
Zgrzytając zębami, wpadł do domu, chwycił środki czystości i spędził cały dzień na sprzątaniu.
Ręce go bolały, plecy pulsowały, a on przeklinał przy każdym ruchu.
Wieczorem, wyczerpany, ale z ulgą widząc, że ściany są czyste, wyszedł na ganek z filiżanką herbaty.
Ale jego ulga nie trwała długo. W całym ogrodzie porozrzucane były kosze na śmieci, stare jedzenie i podarte gazety, zaśmiecające trawnik.
„Głupia dziewczyna!” – krzyknął, nie zwracając uwagi na nikogo, a jego głos rozbrzmiał echem w cichej okolicy.
Zszedł po schodach, wziął kilka worków na śmieci i zabrał się do sprzątania. Kiedy schylił się, aby podnieść zgniłego pomidora, jego wzrok padł na notatkę przyklejoną do skrzynki pocztowej.
Zerwał ją i przeczytał na głos: „Po prostu mnie wysłuchaj, a przestanę cię niepokoić. – Zoe”. Na dole widniał napisany grubą czcionką numer telefonu.
Frank zgniótł notatkę i wyrzucił ją do kosza.
Następnego ranka obudziły go głośne krzyki. Wyglądając na ulicę, zobaczył grupę ludzi machających plakatami.
„Kim wy, do diabła, jesteście?!” – krzyknął, otwierając okno.
„Jesteśmy za ekologią! Dziękujemy za pozwolenie na wykorzystanie waszego podwórka!” – krzyczała kobieta wyglądająca jak hipiska.
Rozgniewany Frank chwycił miotłę i przegonił ich. Kiedy odeszli, zauważył, że na podjeździe namalowano karykaturę przedstawiającą jego samego z napisem „Nienawidzę wszystkich”.
Na drzwiach wejściowych wisiała kolejna notatka:
„Słuchaj mnie, albo wymyślę jeszcze więcej sposobów, żeby cię dopaść.
– Zoe.
P.S. Farba nie zmywa się”.
I znowu na dole był podany numer telefonu.
Frank wpadł do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Chwycił telefon i drżącymi rękami wybrał numer Zoe. „Przyjedź do mnie. Natychmiast” – warknął i odłożył słuchawkę, zanim zdążyła odebrać.
Kiedy Zoe przyjechała, opadła jej szczęka. Na ganku obok Franka stało dwóch policjantów z poważnymi minami.
„Co to ma znaczyć…? Żartujecie sobie?!” – wykrzyknęła Zoe, patrząc na niego.
Frank złożył ręce i uśmiechnął się złośliwie. „Myślisz, że jesteś taka mądra, co? Zgadnij co? Nie jesteś”.
Funkcjonariusze założyli Zoe kajdanki. „Jesteś starym dupkiem!” – krzyczała, gdy prowadzili ją do samochodu. Frank obserwował całą sytuację, zadowolony z siebie, sądząc, że to koniec jego kłopotów.
Następnego dnia w mieście ogłoszono ostrzeżenie przed huraganem. Wiatr wył, wyrywał drzewa z korzeniami i rzucał gruzem na puste ulice.
Frank wyjrzał przez okno, zamierzając udać się do piwnicy. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zauważył na ulicy Zoe, ściskającą plecak i potykającą się na wietrze.
„Co ty tam robisz?!” krzyknął Frank, otwierając drzwi. Wiatr omal nie wyrwał mu ich z rąk.
Zoe odwróciła się, a włosy uderzyły ją w twarz. „Co to ma znaczyć?! Szukam schronienia!” – krzyknęła, a jej głos był ledwo słyszalny w ryku burzy. „Nie mam gdzie się podziać!”
„W takim razie wejdź do domu!” – warknął Frank, wychodząc na ganek.
„Nie ma mowy!” – odparła Zoe. „Wolę zmierzyć się z huraganem niż wejść do twojego domu!”
Frank zgrzytnął zębami. „Wczoraj desperacko próbowałaś ze mną porozmawiać. Co się teraz zmieniło?”
„Zrozumiałam, że jesteś samolubnym, zrzędliwym idiotą!” – odpowiedziała Zoe.
To wystarczyło Frankowi. Zszedł po schodach, chwycił jej plecak i pociągnął ją do drzwi.
„Puść mnie!” – krzyknęła Zoe, wyrywając się z jego uścisku. „Nie pójdę z tobą! Puść mnie!”
„Oszalałaś?!” – warknął Frank, zatrzaskując za nimi drzwi. „Zostań tam, a zginiesz!”
„Może to i dobrze! I tak nic mi nie zostało!” – krzyknęła Zoe, a jej twarz pokryła się rumieńcem. „I myślisz, że twój głupi dom to jakaś forteca?!”
„Moja piwnica jest wzmocniona” – warknął Frank. „Przetrwała już niejedno. Chodź za mną”.
Zoe spojrzała na niego, ale zawahała się. Po chwili westchnęła i poszła za nim do piwnicy.
Piwnica okazała się zaskakująco przytulna. Przypominała mały, dobrze zagospodarowany salon. W jednym rogu stało łóżko pojedyncze, a ściany były wyłożone półkami ze starymi książkami.
W odległym rogu stał stos obrazów, których kolory wyblakły z upływem czasu. Zoe rozejrzała się, nie będąc pod wrażeniem, i z głośnym westchnieniem opadła na kanapę.
„Chciałaś coś powiedzieć? Teraz masz okazję” – powiedział Frank, stojąc nieruchomo przy schodach.
„Teraz jesteście gotowi słuchać?” – zapytała Zoe, unosząc brew.
„Utknęliśmy tu na nie wiadomo jak długo. Może lepiej to zakończyć” – odpowiedział Frank, opierając się o półkę i składając ręce.
„Dobrze” – powiedziała Zoe. Sięgnęła do plecaka, wyjęła kilka złożonych karteczek i podała mu je.
Frank zmarszczył brwi, biorąc je. „Co to jest?”
„Moje dokumenty dotyczące emancypacji” – powiedziała Zoe bardzo poważnym tonem.
Frank mrugnął. „Co?”
„To po to, żebym mogła żyć samodzielnie” – wyjaśniła Zoe. „Bez rodziców. Bez opiekunów”.
„Ile masz lat?” – zapytał Frank, mrużąc oczy nad dokumentami.
„Szesnaście… prawie” – odpowiedziała Zoe, a jej głos był stanowczy.
„A po co ci mój podpis?” – zapytał Frank, patrząc na nią ostro.
Zoe bez wahania spotkała jego wzrok. „Bo jesteś moim jedynym żyjącym krewnym. Jestem twoją wnuczką. Pamiętasz swoją żonę? Swoją córkę?”.
Twarz Franka zbladła. „To niemożliwe”.
„To całkiem możliwe” – powiedziała Zoe z zimnym śmiechem. „Służby socjalne podały mi twój adres. Kiedy babcia opowiadała mi o tobie, myślałam, że przesadza. Teraz widzę, że nie powiedziała mi nawet połowy”.
„Nie podpiszę tego. Nadal jesteś dzieckiem. System może się tobą zaopiekować”.
„Żartujesz, prawda?” – odparła Zoe. „Byłeś okropnym ojcem i mężem! Porzuciłeś babcię i mamę, żeby realizować jakieś fantazje o malarstwie. Twoje prace nie są nawet zbyt dobre – w wieku pięciu lat byłem lepszy! A teraz, po tym wszystkim, nie podpiszesz nawet papieru, żeby mi pomóc?”.
Frank zacisnął dłonie w pięści. „To było moje marzenie – zostać artystą!” – krzyczał.
„To było też moje marzenie!” – odpowiedziała Zoe. „Ale babci już nie ma. Mamy już nie ma. A ty jesteś jedyną rodziną, jaką mam. I jesteś najgorszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam!”
Potem siedzieli w ciszy, a w pokoju panowało napięcie. Frank wiedział, że Zoe ma rację. Był egoistą. Wtedy widział tylko swoją sztukę, nie zwracając uwagi na nic innego.
Dwie godziny później Frank w końcu się odezwał. „Masz gdzie się zatrzymać?”
„Pracuję nad tym” – mruknęła Zoe. „Mam pracę. Nadal mam samochód mamy. Dam sobie radę”.
„Powinnaś chodzić do szkoły, a nie wymyślać, jak przeżyć” – powiedział Frank.
„Życie nie układa się tak, jak byśmy tego chcieli” – odpowiedziała Zoe, jej głos był łagodny, ale stanowczy.
Przez następne kilka godzin Frank siedział w milczeniu, obserwując, jak Zoe robi szkice w swoim notatniku. Jej ołówek poruszał się pewnie, a każdy pociągnięcie było celowe.
Nie chciał tego przyznać, ale jej sztuka była odważna, kreatywna i żywa. Była o wiele lepsza niż wszystko, co on kiedykolwiek narysował.
Radio ożyło, a monotonny głos poinformował, że huragan minął. Burza się skończyła.
Frank wstał, jego stawy były zdrętwiałe, i gestem wskazał na schody. „Chodźmy na górę” – powiedział. Po wejściu na górę spojrzał na Zoe i bez słowa podał jej podpisane dokumenty.
„Miałaś rację” – powiedział niskim głosem. „Byłem okropnym mężem. I kiepskim ojcem. Nie mogę tego zmienić. Ale może uda mi się pomóc zmienić czyjąś przyszłość”.
Zoe przez chwilę patrzyła na dokumenty, a potem schowała je do plecaka. „Dziękuję” – powiedziała cicho.
Frank spojrzał na nią i skinął głową. „Nie przestawaj rysować. Masz talent”.
Zoe przerzuciła torbę przez ramię. „Życie potoczyło się inaczej” – powiedziała i skierowała się do drzwi.
„Możesz tu zostać” – powiedział niespodziewanie Frank.
Zoe zamarła. „Co?”
„Możesz tu mieszkać” – powiedział Frank. „Nie mogę naprawić swoich błędów, ale nie mogę też wyrzucić własnej wnuczki na ulicę”.
„Naprawdę chcesz, żebym została?” – zapytała Zoe.
„Nie do końca” – przyznał Frank. „Ale myślę, że oboje możemy się czegoś nauczyć”.
Zoe uśmiechnęła się. „Świetnie. Dziękuję. Ale zabieram wszystkie twoje przybory artystyczne. Jestem w tym znacznie lepsza od ciebie”.
Odwróciła się w stronę piwnicy. Frank pokręcił głową. „Uparta i arogancka. To po mnie masz”.
Powiedz nam, co myślisz o tej historii i podziel się nią ze swoimi przyjaciółmi. Być może zainspiruje ich i umili im dzień.