Pochodzenie tej kobiety to ciąg prób, wyrzeczeń i nieustannej walki. Urodziła się w 1965 roku w Południowej Karolinie, a dzieciństwo spędziła w zrujnowanym domku na działce babci. Później rodzina przeniosła się do Rhode Island, mając nadzieję na zmianę, ale rzeczywistość okazała się jeszcze trudniejsza: mieszkanie bez ogrzewania i wody, codzienny głód, brak podstawowych warunków. Aby nie umrzeć z głodu, wraz z siostrami musiała zbierać resztki jedzenia i potajemnie zabierać produkty ze sklepów. Te wczesne wrażenia na zawsze pozostały w niej.
Niemniej jednak miała cel — opuścić świat, w którym się urodziła. Edukacja i twórczość stały się dla niej prawdziwym zbawieniem. Nauka szła jej dobrze, a uprawianie sportu i udział w przedstawieniach dawały jej możliwość wyrażenia tego, co czuła. Po raz pierwszy wyszła na scenę w wieku siedmiu lat, występując wraz z siostrami na lokalnym festynie — właśnie wtedy nawiązała kontakt ze sztuką. Dzięki wysiłkom i wytrwałości otrzymała stypendium w college’u w Rhode Island, a następnie została przyjęta do prestiżowej szkoły Juilliard — spośród tysięcy kandydatów znalazła się wśród czternastu wybranych.
Studia w Juilliardzie położyły podwaliny pod jej przyszłość. Niemal natychmiast po ukończeniu studiów zaczęła grać na scenach teatralnych, a w wieku 29 lat została nominowana do nagrody Tony za rolę w spektaklu „Siedem gitar”. Następnie zaczęła pojawiać się w filmach i telewizji. Prawdziwy przełom nastąpił, gdy została zatwierdzona do projektu „Wątpliwość” — za tę rolę po raz pierwszy nominowano ją do Oscara. Później pojawiły się „Służące” i wreszcie historyczne zwycięstwo — została pierwszą czarnoskórą aktorką, która otrzymała nagrodę Emmy za główną rolę kobiecą w serialu dramatycznym.
Jednak jej wkład wykracza poza ramy zawodu. Przeżywszy głód, wzięła udział w inicjatywie Hunger Is…, która zajmuje się zbieraniem funduszy na programy żywieniowe dla dzieci. Jej stanowisko jest jednoznaczne: żadne dziecko nie powinno głodować w kraju, w którym jest pod dostatkiem jedzenia. W swoich wspomnieniach „Finding Me” dzieli się osobistymi doświadczeniami i pomaga innym uwierzyć, że przeszłość nie powinna determinować przyszłości.
Obecnie Viola Davis prowadzi zupełnie inne życie. Wraz z mężem, aktorem i producentem Juliusem Tennonem, wychowują adoptowaną córkę Genesis. W wieku 55 lat kupiła dom swojego dzieciństwa – nie po to, aby w nim mieszkać, ale jako symbol długiej i trudnej drogi. Od głodu i strachu do uznania i bezpieczeństwa – jej biografia staje się przykładem tego, że wewnętrzna siła wystarczy, aby pokonać okoliczności i osiągnąć niemożliwe.