Przybyłam na tę wyspę w poszukiwaniu spokoju, aby rozpocząć nowe życie i wyleczyć się z przeszłości. Zamiast tego spotkałam JEGO — czarującego, uważnego i wszystko, czego nie wiedziałam, że potrzebuję. Ale właśnie wtedy, gdy zaczęłam wierzyć w nowe początki, jedna chwila zniszczyła wszystko.
Mimo że spędziłam tu dziesięciolecia, mój salon wydawał się obcą przestrzenią. Miałem 55 lat i stałem wpatrując się w otwartą walizkę, zastanawiając się, jak moje życie doprowadziło mnie do tego punktu.
„Jak się tu znaleźliśmy?” — zapytałem, patrząc na poobijany kubek Forever i Always w mojej dłoni, zanim odrzuciłem go na bok.
Przejechałam dłonią po kanapie. „Żegnaj niedzielna kawo i kłótnio o pizzę”.
Wspomnienia brzęczały w mojej głowie jak niechciani goście, których nie mogłam przegonić. Pustka była silniejsza w sypialni. Druga połowa łóżka patrzyła na mnie jak oskarżenie.
„Nie patrz tak na mnie — mruknęłam. „To nie wszystko moja wina”.
Podnoszenie rzeczy stało się polowaniem na przedmioty, które wciąż miały znaczenie. Laptop leżał na stole jak latarnia morska.
„Przynajmniej mogłeś go zatrzymać — powiedziałem, głaszcząc go.
Była w nim moja niedokończona książka, nad którą pracowałem od dwóch lat. Nie była jeszcze skończona, ale była moja — dowód na to, że jeszcze się nie pogubiłem.
A potem przyszedł e-mail od Lany:
„Kreatywne odosobnienie. Ciepła wyspa. Świeży początek. Wino.”
„Oczywiście, że wino” — zaśmiałam się.
Lana zawsze miała talent do uatrakcyjniania katastrof. Pomysł wydawał się lekkomyślny, ale czy nie o to chodziło?
Spojrzałem na potwierdzenie lotu. Mój wewnętrzny głos nie dawał mi spokoju.
Co jeśli mi się nie spodoba? Albo jeśli nie zostanę przyjęta? Co jeśli wpadnę do oceanu i zjedzą mnie rekiny?
Ale wtedy przyszła mi do głowy inna myśl.
Co jeśli mi się spodoba?
Odetchnęłam i zamknęłam walizkę. „To tyle, jeśli chodzi o ucieczkę”.
Nie uciekałam. Uciekałam do czegoś nowego.
Wyspa przywitała mnie ciepłą bryzą i rytmicznym dźwiękiem fal rozbijających się o brzeg. Zamknęłam na chwilę oczy i wzięłam głęboki wdech, pozwalając słonemu powietrzu wypełnić moje płuca.
To było dokładnie to, czego potrzebowałam.
Ale spokój nie trwał długo. Gdy zbliżyłem się do miejsca odosobnienia, spokój wyspy zmienił się w głośną muzykę i wybuchy śmiechu. Ludzie, głównie w wieku 20 i 30 lat, rozłożyli się na kolorowych pufach, trzymając napoje, które wyglądały bardziej jak parasole niż płyn.
„Cóż, to z pewnością nie jest klasztor” — mruknęłam pod nosem.
Grupa przy basenie śmiała się tak głośno, że wystraszyła ptaka na najbliższym drzewie. Westchnęłam.
Kreatywne przełomy, co, Lana?
Zanim zdążyłam schować się w cieniu, pojawiła się Lana z kapeluszem przekrzywionym pod żartobliwym kątem i margaritą w dłoni.
„Thea!” — krzyknęła, jakbyśmy nie pisały ze sobą jeszcze wczoraj. „Udało ci się!”
„Już tego żałuję — mruknęłam, ale się uśmiechnęłam.
„Daj spokój — powiedziała, machając ręką. „Tu dzieje się magia! Zaufaj mi, pokochasz to”.
„Miałem nadzieję na coś… cichego — powiedziałem, unosząc brew.
„Nonsens, musisz poznawać ludzi i chłonąć energię! Przy okazji — chwyciła mnie za rękę — muszę cię komuś przedstawić”.
Zanim zdążyłam się sprzeciwić, poprowadziła mnie przez tłum. Czułam się jak zmęczona mama na szkolnej imprezie, starając się nie potknąć o wyrzucone klapki.
Zatrzymaliśmy się przed mężczyzną, który, przysięgam, wyglądał jak z okładki GQ. Opalona skóra, zrelaksowany uśmiech i biała lniana koszula rozpięta na tyle, by była tajemnicza, ale nie wulgarna.
„Thea, to jest Eric — powiedziała podekscytowana Lana.
„Miło mi cię poznać, Thea — powiedział, a jego głos był miękki jak oceaniczna bryza.
„Podobnie — powiedziałam, mając nadzieję, że moje napięcie nerwowe nie było zbyt widoczne.
Lana promieniała, jakby właśnie miała królewskie zaręczyny. „Eric też jest pisarzem. Marzył o spotkaniu z tobą, kiedy powiedziałam mu o twojej książce.
Moje policzki się zarumieniły. „Och, nie jest jeszcze skończona”.
„To nie ma znaczenia — powiedział Eric. „To, co włożyłaś w nią przez dwa lata… jest niesamowite! Chciałbym o niej posłuchać”.
Lana uśmiechnęła się i cofnęła. „Wy dwoje rozmawiajcie. Znajdę więcej margarity!”
Byłam na nią zła. Ale po kilku minutach, niezależnie od tego, czy był to nieodparty urok Erica, czy magiczna morska bryza, zgodziłam się pójść na spacer.
„Daj mi chwilę” — powiedziałam, zaskakując nawet samą siebie.
W moim pokoju przeszukałam walizkę i wyciągnęłam najbardziej odpowiednią letnią sukienkę.
Dlaczego nie? Skoro już mnie ciągnęło, to przynajmniej będę dobrze wyglądać.
Kiedy wyszedłem, Eric już czekał. „Gotowa?
Przytaknęłam, starając się wyglądać na spokojną, choć nietypowy dreszcz przebiegł mi niespokojnie po brzuchu. „Prowadź.
Eric pokazał mi części wyspy, które wydawały się nietknięte przez zgiełk odosobnienia. Odosobniona plaża z huśtawką zwisającą z palmy, ukryta ścieżka prowadząca do klifu ze spektakularnym widokiem — miejsca, których nie ma w broszurach turystycznych.
„Jesteś w tym dobra” — powiedziałam, śmiejąc się.
„W czym?” — zapytał, siadając na pobliskim piasku.
„W sprawianiu, że ktoś zapomina, że jest zupełnie nie na miejscu.
Jego uśmiech poszerzył się. „Może nie jesteś tak nie na miejscu, jak myślisz”.
Gdy rozmawialiśmy, śmiałam się więcej niż przez ostatnie miesiące. Dzielił się opowieściami o swoich podróżach i zamiłowaniu do literatury, które pokrywały się z moimi zainteresowaniami. Jego podziw dla mojej książki wydawał się szczery, a kiedy zażartował, że pewnego dnia umieści mój autograf na ścianie, poczułem ciepło, którego nie czułem od dawna.
Ale pod tym śmiechem coś mnie niepokoiło. Lekki niepokój, którego nie potrafiłam wyjaśnić. Wydawał się idealny, zbyt idealny.
Następny poranek zaczął się na haju. Rozciągnęłam się, a w głowie kłębiło mi się od pomysłów na kolejny rozdział mojej książki.
„Dziś jest ten dzień” — szepnęłam, sięgając po laptopa.
Moje palce szybko przesuwały się po klawiszach. Ale kiedy na ekranie pojawił się pulpit, moje serce stanęło. Folder, w którym znajdowała się moja książka — dwa lata pracy, nieprzespane noce — zniknął. Przeszukałem cały dysk twardy, mając nadzieję, że po prostu gdzieś się zapodział. Nic.
„To dziwne” — powiedziałem do siebie.
Mój laptop wciąż tam był, ale najważniejsza część mojej pracy zniknęła bez śladu.
„Dobra, bez paniki” — szepnąłem, chwytając się krawędzi biurka. „Prawdopodobnie jesteś po prostu zdezorientowany”.
Ale wiedziałam, że nie jestem. Wybiegłam z pokoju i skierowałam się prosto do Lany. Gdy szłam korytarzem, moją uwagę przykuły stłumione głosy. Zamarłam, moje serce zaczęło bić szybciej. Powoli podeszłam do drzwi następnego pokoju, które były uchylone.
„Czy musimy po prostu przekazać to odpowiedniemu wydawcy?” — powiedział głos Erica.
Krew mnie zalała. To był Eric. Zerknąłem przez szparę i zobaczyłem Lanę nachylającą się do środka, z głosem tak niskim jak konspiracyjny szept.
„Jej rękopis jest świetny — powiedziała Lana, jej ton był słodki jak syrop. „Dowiemy się, jak złożyć go jako mój. Nigdy się nie dowie, co się stało.
Mój żołądek skręcił się z wściekłości i zdrady, ale było coś gorszego: rozczarowanie. Eric, który mnie rozśmieszał, słuchał mnie i któremu zaczynałam ufać, był częścią tego wszystkiego.
Odwróciłam się, zanim zdążyli mnie zobaczyć i wróciłam do pokoju. Mocno trzasnęłam walizką, wrzucając do niej rzeczy w pośpiechu.
„To miał być mój nowy początek — wyszeptałam cicho, pełna goryczy.
Mój wzrok rozmył się, ale nie pozwoliłam sobie na płacz. Płacz był dla tych, którzy wciąż wierzyli w drugą szansę, a ja już z tym skończyłam.
Gdy opuszczałam wyspę, jasne słońce wydawało się okrutnym ukłuciem. Nie oglądałem się za siebie. Nie musiałam.
Miesiące później księgarnia była pełna, a powietrze szumiało od rozmów. Stałam na podium z egzemplarzem mojej książki i próbowałam skupić się na uśmiechających się do mnie twarzach.
„Dziękuję wszystkim za przybycie” — powiedziałam stanowczym głosem, pomimo burzy emocji czającej się w środku. „Ta książka jest wynikiem lat pracy i… podróży, której nigdy się nie spodziewałam”.
Oklaski były ciepłe, ale sprawiły mi ból. Ta książka była moją dumą, tak, ale droga do jej sukcesu nie była łatwa. Zdrada wciąż siedziała mi w głowie.
Gdy kolejka do podpisywania książek zmniejszyła się, a ostatni gość wyszedł, usiadłem w rogu sklepu, zmęczony. I wtedy ją zauważyłem — małą, złożoną karteczkę na stole.
„Jesteś mi winna autograf. Kawiarnia na rogu, jak będziesz miał czas”.
Pismo niezaprzeczalnie należało do niej. Serce zabiło mi szybciej. Eric.
Wpatrywałem się w kartkę, przepełniony emocjami: ciekawością, irytacją i czymś, czego jeszcze nie potrafiłem nazwać.
Przez chwilę rozważałam zgniecenie go i odejście. Ale zamiast tego westchnęłam, chwyciłam płaszcz i ruszyłam do kawiarni. Od razu go zauważyłam.
„Jesteś odważny, zostawiając mi taką notatkę — powiedziałam, siadając naprzeciwko niego.
„Odważny czy zdesperowany?” — Odpowiedział chichocząc. „Nie wiedziałem, że przyjdziesz”.
„Ja też nie — przyznałam.
„Thea, mam wiele do wyjaśnienia. To, co wydarzyło się na wyspie… Na początku nie rozumiałem prawdziwych intencji Lany. Przekonała mnie, że to wszystko dla twojego dobra. Ale kiedy zdałem sobie sprawę, co zamierza, zabrałem pendrive’a i wysłałem go do ciebie”.
Milczałem.
„Kiedy Lana mnie w to wciągnęła, powiedziała, że jesteś zbyt skromny, by samodzielnie opublikować swoją książkę — kontynuował Eric. „Twierdziła, że nie wierzysz w swój talent i potrzebujesz kogoś, kto cię zaskoczy, przeniesie na wyższy poziom. Myślałem, że pomogę.
„Zaskoczyć?” — szczeknąłem. „Masz na myśli kradzież mojej pracy przez chodzenie za moimi plecami?”
„Tak myślałem na początku. Kiedy powiedziała mi prawdę, chwyciłem pendrive’a i poszedłem cię szukać, ale już cię nie było.
„To, co podsłuchałem, nie okazało się tym, co myślałem?”
„Okazało się. Thea, wybrałem cię, gdy zdałem sobie sprawę z prawdy”.
Pozwoliłam, by ogarnęła nas cisza, czekając, aż ten znajomy gniew znów wybuchnie. Ale tak się nie stało. Manipulacje Lany należały już do przeszłości, a książka została wydana zgodnie z moimi zasadami.
„Wiesz, zawsze była o ciebie zazdrosna — powiedział cicho Eric, przerywając ciszę. „Nawet na uniwersytecie czuła się przyćmiona. Tym razem dostrzegła okazję i wykorzystała nasze zaufanie, by wziąć to, co do niej nie należało.
„A teraz?
„Zniknęła. Wyłamała się z każdego kręgu, jaki znam. Nie mogła przetrwać konsekwencji, gdy odmówiłem poparcia jej kłamstw.
„Podjąłeś właściwą decyzję. To coś znaczy.”
„Czy to znaczy, że dasz mi drugą szansę?
„Jedna randka — powiedziałem, unosząc palec. „Nie zepsuj tego.
Jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. „Zgoda.
Gdy wychodziliśmy z kawiarni, przyłapałam się na uśmiechu. Ta randka przerodziła się w kolejną, a potem jeszcze jedną. A potem się zakochałam. I tym razem nie było to jednostronne. To, co zaczęło się od zdrady, stało się związkiem opartym na zrozumieniu, przebaczeniu i, tak, miłości.