Nie mogłam sobie nawet wyobrazić, że radość z powrotu noworodka do domu zostanie przyćmiona przez tak dziwny i przykre wydarzenie. Kiedy moja teściowa, Karen, zobaczyła, jak karmię mojego syna Noego, zamarła, krzyknęła i zażądała, abyśmy zabrali go z powrotem do szpitala. Co mogło skłonić ją do takiej reakcji?
Szczerze mówiąc, myślę, że powinnam była to przewidzieć. Karen zachowywała się dziwnie przez całą moją ciążę, zadawała natarczywe pytania i robiła pasywno-agresywne uwagi.
Ale nigdy nie sądziłam, że posunie się tak daleko i powie to, co powiedziała tego dnia.
Niedawno urodził się nasz syn Noah. Po wielu latach zmagań z niepłodnością trzymanie go w ramionach było jak cud. Droga do tego momentu nie była łatwa.
Niekończące się wizyty u lekarzy, nieudane próby leczenia i bezsenne noce spędzone w wątpliwościach, czy kiedykolwiek zostaniemy rodzicami, dały o sobie znać. Kiedy Noah w końcu przyszedł na świat, chcieliśmy cieszyć się każdą sekundą jego noworodkowego życia, ale moja teściowa, Karen, miała inne plany.
Nieczęsto dzieliliśmy się z rodziną naszymi trudnościami. Było to zbyt bolesne przeżycie i, szczerze mówiąc, nie chcieliśmy zmagać się z pytaniami i współczuciem. Karen wiedziała tylko, że od dawna staraliśmy się o dziecko i wydawała się szczerze cieszyć, kiedy ogłosiliśmy ciążę.
Rzecz w tym, że z Karen zawsze było trudno. Należy do osób, które lubią kontrolować sytuację i nie znoszą niespodzianek, więc nasza wiadomość o ciąży nie do końca odpowiadała jej oczekiwaniom.
„Jesteś pewna, że to odpowiedni moment?” – zapytała podczas kolacji, po tym jak Jake i ja przekazaliśmy jej tę wiadomość. „Trzydzieści lat to jeszcze tak wcześnie, Bethany. Masz przed sobą całe życie”.
Spojrzałam na Jake’a, mając nadzieję, że coś powie, ale on tylko uśmiechnął się słabo i ścisnął moją dłoń pod stołem.
„Mamo, wszystko jest w porządku. Planowaliśmy to od wielu lat” – odpowiedział, starając się zachować lekkość.
Karen tylko wzruszyła ramionami. „Cóż, myślę, że to twoja decyzja”.
Jej ton był lekceważący i nie mogłam pozbyć się wrażenia, że nie uważa nas za gotowych. Jake i ja byliśmy stabilni finansowo i byliśmy małżeństwem od pięciu lat. Czego jeszcze chciała?
Przez całą moją ciążę jej zachowanie stawało się coraz dziwniejsze. Zadawała mi zbyt szczegółowe pytania dotyczące wizyt u lekarza, na przykład o to, jakie badania są wykonywane i dlaczego.
„Czy to nie jest zbyt wczesne USG? Czego oni tam szukają?” – pytała z podejrzliwością w głosie.
W rezultacie zaczęłam bać się jej wizyt, zwłaszcza gdy pasywno-agresywnie komentowała moją decyzję o pracy w niepełnym wymiarze godzin.
„Pewnie miło jest się nie przemęczać” – mówiła, unosząc brew, jakbym odpoczywała na plaży, a nie przygotowywała się do narodzin naszego pierwszego dziecka.
Pewnego wieczoru, mniej więcej w szóstym miesiącu ciąży, zapędziła mnie do kąta w kuchni, podczas gdy Jake przygotowywał grilla na zewnątrz.
„Wiesz”, zaczęła, „naprawdę nie wyglądasz na kobietę w ciąży. Jesteś pewna, że z dzieckiem wszystko w porządku?”.
Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć.
„Cóż, jestem niskiego wzrostu” – powiedziałam ostrożnie. „Mój lekarz twierdzi, że wszystko jest w porządku”.
„Hm” – mruknęła. „Mam tylko nadzieję, że jesteś szczera wobec siebie. I wobec wszystkich innych”.
Ta uwaga nie dawała mi spokoju.
Przypisałam to jej kontrolującej naturze i potrzebie angażowania się w każdy aspekt życia Jake’a, ale wydawało mi się to bardzo dziwne.
Jake zbył to, kiedy później o tym wspomniałam.
„Wiesz, jaka ona jest” – powiedział, całując mnie w czoło. „Nie pozwól jej się zdominować. Dobrze sobie radzisz”.
Po narodzinach Noego miałem nadzieję, że jej stosunek się zmieni. Myślałem, że narodziny pierwszego wnuka ją zmiękczą.
Ale kiedy pojawiła się bez ostrzeżenia dwa dni po tym, jak przywieźliśmy Noego do domu, wszelka nadzieja, że zaczniemy od nowa, zniknęła.
Byłam w pokoju dziecięcym, karmiłam Noego piersią, kiedy weszła bez pukania.
„Po prostu nie mogłam się doczekać, żeby go poznać” – powiedziała.
Ale gdy tylko jej wzrok padł na mnie karmiącą Noego, wyraz jej twarzy zmienił się. Jej twarz wykrzywiła się z przerażenia, które mogę opisać tylko jako przerażenie. Zamarła w drzwiach, nie mogąc nic powiedzieć.
W końcu to zrobiła. A to, co powiedziała, było zupełnie nieoczekiwane.
„Zabierzcie go z powrotem do szpitala! Natychmiast!” – krzyknęła.
„Co? O czym ty mówisz?” – zapytałam, przytulając Noego.
Całkowicie mnie zignorowała, wskazując na Noego, jakby był kosmitą.
„Coś jest nie tak! Musisz to naprawić, zanim będzie za późno!”
Odwróciła się na pięcie i wybiegła z domu, trzaskając drzwiami z taką siłą, że ściany zadrżały.
Jake wbiegł kilka sekund po tym, jak drzwi się zatrzasnęły.
„Co się stało? Czy z Noa wszystko w porządku?” – zapytał, spoglądając to na mnie, to na drzwi do pokoju dziecięcego.
Wciąż drżałam, przytulając Noa do piersi.
„Twoja mama… ona po prostu… krzyczała, żebym zawiozła go z powrotem do szpitala” – wydukałam. „Powiedziała, że coś jest z nim nie tak i że musimy to „naprawić”.
„Co? Co naprawić? O czym ona w ogóle mówi?”
„Nie wiem!” – zapłakałam. „Ona nawet nie spojrzała na mnie, Jake. Po prostu wskazała na Noego, jakby coś było z nim nie tak”.
Usiadł obok mnie i objął mnie ramionami.
„Kochanie, Noah jest idealny. Wiesz o tym. Mama… ona po prostu…”. Zatrzymał się, najwyraźniej próbując znaleźć odpowiednie słowo. „Zachowuje się absurdalnie”.
Ale absurdalność nie była do końca zrozumiała.
Reakcja Karen nie była po prostu niegrzeczna lub apodyktyczna. Było znacznie gorzej.
Chociaż bardzo chciałam wierzyć zapewnieniom Jake’a, jej słowa nadal brzmiały mi w głowie. Coś jest nie tak… Napraw to, zanim będzie za późno.
Reszta dnia minęła w atmosferze niepokoju.
Ciągle sprawdzałem Noego, szukając jakichkolwiek oznak, że coś może być nie tak. Czy nie zmienił się jego kolor skóry? Czy oddycha normalnie?
Wydawał się całkowicie zdrowy, tak jak powiedział pediatra, ale panika Karen nie dawała mi spokoju. A co, jeśli dostrzegła coś, czego ja nie zauważyłem?
Jake próbował do niej zadzwonić kilka razy, ale nie odbierała. Każdy nieodebrany telefon tylko potęgował nasze rozczarowanie i dezorientację.
„Dlaczego nie odbiera?” – mruknął Jake po piątej próbie. „Jeśli tak się martwi, mogłaby przynajmniej wyjaśnić”.
Tego wieczoru, po kilku godzinach ciszy, mój telefon zawibrował, sygnalizując wiadomość od Karen.
Nie możesz wiecznie ukrywać prawdy. Pożałujesz tego, kiedy wszystko wyjdzie na jaw.
Wpatrywałam się w ekran, próbując zrozumieć jej słowa. Ukrywać prawdę? Jaką prawdę? I co miała na myśli, mówiąc „pożałujesz tego”?
Kiedy pokazałam wiadomość Jake’owi, był wściekły.
„To szaleństwo” – powiedział. „Zadzwonię do niej ponownie. Nie ma prawa tak cię straszyć”.
Następnego ranka w końcu udało mu się do niej dodzwonić. Siedziałam na kanapie i słuchałam, jak chodzi po salonie, a z każdą minutą jego głos stawał się coraz głośniejszy. Słyszałam Karen przez głośnik.
„Mamo, o czym ty mówisz?” – zapytał. „Jaką prawdę? Dlaczego powiedziałaś coś takiego Betani?”.
Początkowo Karen unikała jego pytań, powtarzając niejasne ostrzeżenia, że pożałujemy, jeśli jej nie posłuchamy. Ale Jake i tym razem nie dał jej się wywinąć.
„Przestań mówić te tajemnicze bzdury!” – warknął. „Jeśli masz coś do powiedzenia, po prostu to powiedz!”
W końcu się odezwała.
„Bethany nigdy nie była w ciąży” – powiedziała. „To nie jest twoje dziecko”.
Nie mogłem uwierzyć w to, co usłyszałem. Karen kontynuowała, a jej ton stawał się coraz ostrzejszy, gdy przedstawiała swoje tak zwane „dowody”.
„Prawie nie wyglądała na ciężarną” – powiedziała Karen. „Widzieliście ją podczas rodzinnych kolacji? Zawsze nosiła luźne ubrania, które zakrywały jej brzuch. A gdzie są zdjęcia, co? Nie opublikowała ani jednego zdjęcia z brzuchem. Ani jednego”.
Twarz Jake’a poczerwieniała z gniewu.
„Żartujesz sobie ze mnie?” – krzyknął. „Myślisz, że ona udawała całą ciążę? Na jakiej planecie żyjesz?”.
„Nie chciała, żeby ktoś wiedział” – nalegała Karen. „To oczywiste! Wy dwoje pewnie adoptowaliście to dziecko, a ona po prostu wstydzi się do tego przyznać. Próbuję cię chronić, Jake. Ty…”.
„Przestań, mamo” – przerwał jej Jake i odłożył słuchawkę.
„Ona kompletnie straciła rozum” – powiedział, przeczesując dłonią włosy. „Co się z nią dzieje, Bet? Jak mogła w ogóle pomyśleć o czymś tak… szalonym?”.
Nie miałam odpowiedzi. Jej oskarżenia wywróciły mi w głowie wszystko do góry nogami. Karen nie była po prostu trudna.
To wykraczało daleko poza jej zwykłą skłonność do kontrolowania wszystkiego.
Ona szczerze wierzyła, że udawałam ciążę i okłamałam Jake’a co do pochodzenia Noego. Od tego absurdu kręciło mi się w głowie.
Jake usiadł obok mnie i wziął mnie za rękę.
„Beth, posłuchaj mnie. To jej problem, nie twój. Nie zrobiłaś nic złego i nie jesteś jej nic winna”.
Skinęłam głową, ponieważ łzy zasłaniały mi wzrok. „A co, jeśli spróbuje to wykorzystać? Co, jeśli powie o tym reszcie twojej rodziny? Nie chcę ciągle bronić się przed czymś tak absurdalnym”.
Ścisnął mocno moją dłoń. „Nie pozwolimy jej nas zniszczyć, dobrze? Noah jest naszym synem i tylko to się liczy. Jeśli nie może się z tym pogodzić, odejdzie z naszego życia”.
Chciałam mu wierzyć, ale w piersi czułam niepokój. Znając Karen, wiedziałam, że to jeszcze nie koniec.
Tej nocy nie mogłam zasnąć. Za każdym razem, gdy zamykałam oczy, w mojej głowie powtarzały się słowa Karen. Bethany nigdy nie była w ciąży. To nie jest twoje dziecko.
Przekonanie w jej głosie mroziło mi duszę i nie mogłam przestać się zastanawiać, jak daleko jest gotowa się posunąć, aby udowodnić swoją rację.
Następnego ranka, trzymając Noego w pokoju dziecięcym, próbowałam skupić się na radości z tego, że jest w domu. Jego maleńkie paluszki owinęły się wokół moich, a jego delikatny oddech wypełniał ciszę pokoju. Ale w mojej głowie cały czas rozbrzmiewały oskarżenia Karen.
Wkrótce dołączył do mnie Jake.
„ Nie będziemy się z nią kontaktować” – powiedział stanowczo. „Przekroczyła granicę i nie pozwolimy jej wrócić, dopóki nie przeprosi i nie zaakceptuje Noego”.
Chciałem wierzyć, że odcinając Karen od świata, rozwiążę wszystkie problemy, ale w głębi duszy wiedziałem, że to jeszcze nie koniec.
Nie była osobą, która potrafiła przyznać się do błędu, a sama myśl, że będzie rozpowszechniać swoje kłamstwa wśród pozostałych członków rodziny Jake’a, przyprawiała mnie o skurcze żołądka.
Później tego samego dnia Jake opowiedział mi o rozmowie z siostrą, która zadzwoniła do niego po tym, jak dowiedziała się o Karen.
„Ona już sieje ziarno” – powiedział mi ponuro Jake. „Powiedziała Serenie, że jest przekonana, że coś ukrywasz, ale Serena jej nie uwierzyła”.
Myśl, że Karen wciągnęła innych członków rodziny w swoje złudzenia, sprawiła, że krew mi się zagotowała.
„Może mówić, co chce” – powiedziałam stanowczo – „ale nie pozwolę jej już mieć nad nami władzy”.
Jake objął mnie ramionami.
„Poradzimy sobie z tym razem, Beth” – powiedział. „Nie będzie już kierować naszym życiem”.
Po raz pierwszy od kilku dni poczułam promyk nadziei. Karen mogła kontynuować swoją paranoiczną kampanię, ale Jake i ja byliśmy zespołem i wiedziałam, że nic nie będzie w stanie nas rozdzielić. Nawet jej brednie.